Πριν πολλά χρόνια διάβασα ένα πολύκροτο άρθρο Γερμανίδας εκπαιδευτικού στην εμβληματική εφημερίδα Die Zeit, το οποίο έχει συζητηθεί και σε επιστημονική βιβλιογραφία. Σκεφτόμουν από τότε που το διάβασα ότι θα ήταν χρήσιμη η ανάγνωσή του και αποφάσισα, λίγο πριν ξεκινήσει το νέο σχολικό έτος, να το μεταφράσω.

Η κατάσταση που παρουσιάζει η συντάκτρια αναφέρεται σε μεμονωμένο σχολείο το έτος 1993. Στο μεταξύ πολλά έχουν αλλάξει από το μακρινό 1993. Προς το καλύτερο; Δεν το γνωρίζω.  – ΑΖ

///

της Beate Szillis-Kappelhoff

~.~

Έχω την τύχη να μένω σε ένα χωριό περίπου 6000 κατοίκων. Η ζωή έχει ακόμη αγροτικά χαρακτηριστικά, αν και οι κοινωνικοί έλεγχοι έχουν εξασθενήσει και τη θέση τους καταλαμβάνει ένας αστικός ηδονισμός. Το σχολείο και το διδακτικό προσωπικό είναι διαχειρίσιμα σε μέγεθος, εδώ και 25 χρόνια γερνάμε μαζί αρμονικά.

Οι μεγάλες διακοπές μας αποτελούν φυσικά αγκάθι στο μάτι της κοινωνίας. Αλλά παρακαλώ να ληφθεί υπόψη ότι δεν ευθυνόμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί για τη ρύθμιση των διακοπών· αν μας ρωτούσαν, θα δίναμε προτεραιότητα στις ανάγκες των παιδιών, όχι του κόσμου των ενηλίκων (άδειες εργαζομένων, αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας).

Δεν θέλω να εξιδανικεύσω τον εαυτό μου, απολαμβάνω πραγματικά, αμέσως μετά το άγχος της λήξης των μαθημάτων, να χασομεράω για μερικές ημέρες. Έπειτα ακολουθούν  οι οικογενειακές μας διακοπές, αλλά μετά αρχίζει πάλι η δουλειά. Στην τελευταία συνεδρίαση  πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές λαμβάνουμε τα σχέδια ανάθεσης για τη νέα σχολική χρονιά. Αρχίζω να μελετώ οδηγίες, σχολικά βιβλία, ειδική βιβλιογραφία, οπτικοακουστικό υλικό και άλλα βοηθήματα, οργανώνω ασκήσεις, σχολικές εκδρομές, και συντάσσω τα πρώτα γενικά πλάνα κατανομής της ύλης για όλο το διδακτικό έτος.

Τα βασικά μου μαθήματα είναι η Φυσική, τα Μαθηματικά και η Μουσική. Αλλά τα τελευταία 25 χρόνια χρειάστηκε να διδάξω σχεδόν κάθε πιθανό μάθημα – ακόμη και Γαλλικά, Καλλιτεχνικά και Θρησκευτικά. Η εμπειρία μου με βοηθάει πολύ, αλλά τουλάχιστον στη Φυσική και τη Μουσική πρέπει να επικαιροποιώ τις γνώσεις, καθώς η γνώση των εξελίξεων και η προσαρμογή της γνώσης στις ανάγκες των παιδιών αποτελούν παιδαγωγικές επιταγές. Είναι λοιπόν αυτονόητο να διαβάζω για τις νεότερες εξελίξεις στη Φυσική, ενώ και στη Μουσική γνωρίζω από πανκ μέχρι τέκνο. Στα Μαθηματικά, δεν αλλάζουν πολλά – εκεί αποτελεί μάλλον πρόκληση το να μην αποβλακωθώ.

Η ευελιξία στον καταμερισμό του εργασιακού χρόνου –σε σύγκριση με φίλους από τον ιδιωτικό τομέα– είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του επαγγέλματός μου. Απολαμβάνω τους απογευματινούς μου περιπάτους, αλλά όταν υπάρχει φόρτος εργάζομαι και 12 έως 16 ώρες συνεχόμενα, ακόμη και τη νύχτα ή τις Κυριακές. Πιστεύω πως αξίζω τον μισθό μου. (περισσότερα…)