Συνάξεις

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 29.xi.25
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

*

ΣΥΝΑΞΕΙΣ

Πόση χαρά προσφέρουν οι συνάξεις των ποιητών και μάλιστα όταν πραγματοποιούνται σε πολύ αραιά διαστήματα, τόσο αραιά που να έχει πονέσει για να ξαναδεί ειλικρινά ο ένας τον άλλον. Εδώ είμαστε στο μικρό μου σπίτι, στο χωριό Μέλιγος Τρικάλων, το μακρινό 2007, όταν οι φίλοι ποιητές δεν φοβήθηκαν την απόσταση και ήρθαν σαν τα πουλιά, που, ενώ πετούν σε διαφορετικά σημεία του ουρανού, ξαφνικά συγκεντρώνονται και προσγειώνονται όλα μαζί σ’ ένα σημείο. Τι στιγμές. Ξανακοιτάζω τη φωτογραφία και βλέπω τον Αντώνη Φωστιέρη, τον Κώστα Ακρίβο, την αφεντιά μου, τον Κώστα Βούλγαρη και τον βιβλιοπώλη Κώστα Κοτρώνη, που επωμίστηκε και τα έξοδα της συνάντησης. Στους από εδώ καναπέδες, έξω από το κάδρο της φωτογραφίας, πρέπει να κάθονταν, αν θυμάμαι καλά, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ο Γιώργος Μπλάνας, η Ελένη Λαδιά και ο Νίκος Λάζαρης. Ίσως και ένας-δυό άλλοι. Πώς πέρασαν οι μέρες, πώς πέρασαν τα χρόνια, όπως έγραψε ανεξίτηλα ο μεγάλος ποιητής της Αλεξάνδρειας.

ΧΑΛΚΟΣ

Ενώ πήρε την εντολή από το φθινόπωρο και την ξαναπήρε από τον χειμώνα για να ρίξει τα φύλλα του, το δέντρο αντιστέκεται. Τόσος χαλκός συγκεντρώθηκε στα κλαδιά του και, όχι, δεν θα τον αφήσει να πέσει καταγής, δεν θα τον αφήσει να πάει χαμένος. Και πού ξέρει κανένας; μπορεί κάποια στιγμή να μεταστοιχειωθεί σε χρυσό. Ω βελουδένια απόχρωση του φαιού.

Καθώς περνάω κι εγώ χτυπημένος το ίδιο από το φθινόπωρο και τον χειμώνα, αντιλαμβάνομαι την αγωνία της αντίστασης του δέντρου κι εγκρίνω πάραυτα την απόφασή του. Μόνο που εγώ δεν έχω κανένα ψήγμα μετάλλου να κρατήσω επάνω μου. Τόσο γυμνός είμαι και τόσο αδύναμος.

Μα, πού και πώς βαδίζω, λοιπόν, στον χρόνο, χωρίς κανένα επιχείρημα να του αντιταχθώ, πλην του ενδόμυχου πόνου που εγείρει ο χρόνος; Είναι ο πόνος επιχείρημα;

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

Μη σπαταλιέσαι στα ταξίδια είπε το δέντρο
έλα μαζί μου στον μονόδρομο τ’ ουρανού

ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΑΚΙ

Είναι βαθιά χαράματα και, να, μέσα στο μισοσκόταδο το γιασεμάκι ξύπνησε και ορθάνοιξε τα μάτια του. Κοίταζε γύρω του, είδε τον κόσμο που φωτιζόταν από τη φωσφορίζουσα λευκότητά του και άφησε την ουρανομήκη (έτσι τη νόμιζε) κραυγή του: «Ερωτευτείτε με».

Και αφού αυτό ακούστηκε σαν προσταγή, υπάκουσα.

APPLE

Κάθισα στην πλαγιά του βουνού για μια ολιγόλεπτη ξεκούραση και ταυτοχρόνως άνοιξα το λάπτοπ μου για κάποιες ενημερώσεις. Το δέντρο με παρακολουθούσε. Και μην αντέχοντας την αδιαφορία μου, άρχισε να επικοινωνεί σιωπηλά με τον υπολογιστή μου, αντιγράφοντας και δείχνοντάς του την εικόνα του εμπορικού του σήματος, δηλαδή το δαγκωμένο μήλο. Πανέξυπνο δέντρο. Όταν θέλει να γίνει δηκτικό, το καταφέρνει με έναν εντελώς διακριτικό τρόπο, δήθεν αδιάφορο, αλλά τέτοιον που να μη σηκώνει παραπέρα άλλη κουβέντα. Σήκωσα το μάτι της φωτογραφικής μηχανής για να το αποτυπώσω. Το δέντρο με παρακολουθούσε με τη φουσκωμένη φυλλωσιά του ίδια με δαγκωμένο μήλο.