*

… απέθανεν και Καρασούτσας τις
ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Ο ένδοξος δέκατος ένατος αιώνας
με τις παλιγγενεσίες, τα ανδραγαθήματα
και άλλα τοιαύτα εθνικά ωραία.

Κι αν τον μνημονεύω δεν είναι για τα κραταιά
ούτε για το ξαστέρωμα της σκέψης
είναι για την άκρα περιφρόνηση της λέξης
που είπανε γι’ αυτόν την άλλη μέρα της θανής του.

Και ήταν εύρετρα της σορού αυτή η αντωνυμία
κέρμα ευτελές για τον περατάρη
για μένα πρώτο της ποίησης κεντρί
στα δεκαπέντε μου η γνωριμία με τους στίχους.

Τους σπουδαίους ύστερα τους γνώρισα
κι έγινε η αντωνυμία βάλσαμο και η κάργα αηδόνι.
Μα τη λέξη την αόριστη δεν ξέχασα ποτέ
πολλές φορές εις εν άστρον σηκώνω το κεφάλι
τους ίαμβους λέω του ποιητή

και το σημείον τούτον που στίλβει εις τα ύψη
αν έλθη νυξ κ’ εκείνο δεν έλθη, τι θα λείψη;

και ένα φιλί νεκρικό του δίνω.

ΣΤΕΛΙΟΣ Θ. ΜΑΦΡΕΔΑΣ

~.~

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ιωάννης Καρασούτσας, ποιητής και μεταφραστής (Σμύρνη 1824 – Αθήνα 1873). Ο τρόπος με τον οποίον δημοσιεύτηκε η είδηση του θανάτου από τις εφημερίδες, αναφέρεται από τον Άγγελο Σ. Βλάχο:

Και όμως, κύριοι, ότε ο ταλαίπωρος Ιωάννης, εν απευκταία ώρα οδυνηράς αλλοφροσύνης, έθηκεν άωρον τέρμα εις τον βίον αυτού, μικρά, πολύ μικρά, είς τα δάκτυλα μόλις μετρουμένη ομάς οικείων και φίλων, ησθάνθησαν βρεχόμενα υπό δακρύων τα βλέφαρα· ολίγιστοι εύρον διαθέσιμον ώρας σχολής, παρακαλουθήσωσι το φέρετρον αυτού, και ουδείς ήνοιξε το χείλος όπως αποτείνη τον έσχατον αποχαιρετισμόν εις τον απερχόμενον ψάλτην. Εφημερίς μάλιστα της πρωτευούσης, ης η ιδιώτις μοχθηρία ηδύνατο ίσως να εμπνεύση αγανάκτησιν, αν η κωμική αυτής φρενίτις δεν προυκάλει μειδίαμα, ουδεμίαν άλλην εύρε πρόσφορον έκφρασιν, όπως αναγγείλη τον θάνατον του Καρασούτσα ή τα λέξεις ταύτας, εν αίς η πώρωσις ισούται προς την αγροικίαν: «απεβίωσε και Καρασούτσας τις»…

Βλ. Βλάχος Άγγελος Στ., Περί Ιωάννου Καρασούτσα και των ποιήσεων αυτού. Λόγος απαγγελθείς εν τω Φιλολογικώ Συλλόγω Παρνασσώ τη 19 Απριλίου 1874, Αθήνα, έκδοση της Εφημερίδος των Συζητήσεων, 1874. Εδώ από Νέα Εστία, τεύχος 1115, Χριστούγεννα 1973, σελ. 184.

///

*

*

*