Τη Ρωμιοσύνη να την καις

Αυτά τα δέντρα βολεύονται και με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες βολεύονται και κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα βολεύονται και δίχως τον ήλιο,
αυτές οι καρδιές βολεύονται και δίχως το δίκιο.

Όταν σφίγγουν το χέρι, τα ντηλ τους είναι όλεθρος για τον κόσμο,
όταν χασκογελάνε, ένα μικρό φιδάκι φεύγει μες απ’ τη γραβάτα τους,
όταν πληρώνονται, όταν πληρώνονται, τη γη ρημάζουν κερδοφόρα
με κονδύλια και με ρεμούλα.

Με τόση στάχτη εχάθη ο ήλιος αν και μέρα
με τόσες κάφτρες ανάβει κόκκινος ουρανός
και τούτοι πάνε διακοπές κι εκείνοι στις οθόνες
και τούτοι πάνε διακοπές κι εκείνοι κάνουν σκρόλινγκ.

Σώπα, όπου νά ’ναι μη μας πιάσουν της Κοβέσι,
σώπα, όπου νά ’ναι μη μας πιάσουν οι Ευρωπαίοι.
Αυτό το χώμα είναι δικό μας, μόν’ δικό μας,
δεν είν’ άλλου κοτζαμπασιλίκι.

Τη Ρωμιοσύνη να την καις
κι εκεί που πάει να σβήσει,
με την ευχή του κόμματος
και με το χρήμα φρέσκο,
νά τα πετιούνται από τη γης
τσιμέντα και πισίνες
και ανεβάζουν το ΑΕΠ
απά στο ύψος του ήλιου.