*
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 29.v.25
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
*
ΟΙΚΑΔΕ
Επιστροφή. «Στο τέλος τα βαριέσαι όλα τα υψιπετή», λέει ο Τζέημς Μέριλ (1926-1995) κι αποχωρείς ήρεμα. Επιστρέφεις, λοιπόν, στην ταπεινή τοπική χλωρίδα. Εδώ ο άνθρωπος σπανίως επεμβαίνει ή διαμορφώνει ή κατευθύνει. Η φύση διατηρεί την ελευθερία της και όλον τον εγγενή ρομαντισμό της. Σε υποδέχεται με την εύγλωττη σιωπή της. Κι εσύ δεν έχεις άλλο να πεις, παρά να επαναλάβεις τα λόγια του Γουάγκ Γουέι (699-761): «θα βραδιάσει και θα είμαι μόνος ανάμεσα στα χορτάρια μου» και θα συμπληρώσεις τις σκέψεις σου με τον στίχο του Γκέοργκ Τράκλ (1887-1914) «γίνομαι ένας ίσκιος στα μακρινά σκοτεινιασμένα χωριά». Ας σχηματίσουμε ξανά στο τηλέφωνο τον αριθμό της ποίησης κι ας την καλέσουμε. Πάντα έχω τον φόβο μήπως κάποτε δεν ακούσει την κλήση.
*
*
*
ΑΝ ΤΟ ΚΟΨΕΙΣ
«Αν το κόψεις, θα μου το δώσεις;»
«Μα δεν το κόβω, μόνο σου το δείχνω. Κι αν θέλεις, πες μου τι είναι αυτό που βλέπεις.»
«Μια κοκκινοσκουφίτσα που χορεύει.»
«Ακριβώς.»
«Ή…»
«Ή;»
«Ή, η καρδιά μου που σπαρταράει και σ’ αγαπάει πολύ».
*
*
ΜΠΛΕ ΜΑΤΙΑ
Με μπλε μάτια μας κοιτάζει ο ουρανός να δει αν τον πιστεύουμε.
*
*
*
Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ
Σουρουπώνει γλυκά στην ακύμαντη λίμνη. Μια γυναίκα ταΐζει τα πουλιά και ταυτόχρονα τακτοποιεί τις σκέψεις της. Η μοναξιά της δεν τη βαραίνει και βαίνει σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον. Εγώ την κοιτάζω απορροφημένος. Το βλέμμα μου έχει εστιάσει στην ύπαρξή της. Νιώθω σαν ένα πουλί μέσα στα πόδια της. Τσιμπολογώ τους σπόρους που της πέφτουν. Το επερχόμενο σκοτάδι μας ψηλαφεί διακριτικά κι ύστερα μας καταπίνει. Όλους.
*
*
*
ΥΦΑΝΤΟ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Όλοι κοιμούνται. Άνθρωποι, δέντρα, πέτρες, νερά. Λες και κάποια μαγεία απλώθηκε και πότισε όλο το υφαντό της νύχτας. Ευκαιρία τρελή για τη σελήνη να μπαινοβγαίνει μέσα σ’ όλες τις φυλλωσιές και να οργιάζει, σαν μέσα στις θηλιές της ύφανσης. Είναι η μόνη αυτή τη στιγμή, που στοιχειώνει τον ορατό κόσμο. Κι εμείς ‒ πείτε μου ‒ πού πάμε απροστάτευτοι μέσα στα όνειρα;
*
*
*
ΜΟΝΟΝ ΩΣΕΙ ΧΟΡΤΟΣ;
Η φράση μάς πλευροκοπά μέσα από τη μνήμη: «ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει…» Το αγριολούλουδο, να το, με κοιτάζει και διαμαρτύρεται. «Ώστε έτσι, λοιπόν; Μόνο χόρτος και μόνον εξανθήσει; Μα δεν βλέπετε τα πέταλά μου που είναι ανοιχτά σαν αγκαλιά για να χωρέσουν όλο τον κόσμο; Δεν βλέπεται που προσπαθώ να καταδείξω την ομορφιά, σαν το μόνο αντίδοτο στη θνητότητα; Πότε θα μάθετε να βλέπετε όχι μόνο από πάνω προς τα κάτω, αλλά και από κάτω προς τα πάνω;;»
*
Περιπλανήσεις με λόγο και εικόνα
Επιμέλεια στήλης ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
*
*
