*

Μνήμη Κωστή Παλαμά
(13.1.1859 – 27.2.1943)

///

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

Μαζέψου, γέρο, σαν πολύ δεν μου κολλάς;
Πενήντα τόσα χρόνια και μυαλό δε βάζεις.
Τι εικόνα βγάζεις έτσι που παραπατάς
ανδρείκελο μες στην καρδιά της τσιμεντίλας
απότριμμα της τοπικής τσαντίλας;

Να, μέθυσες με το κρασί του εικοσιένα
( κάθε πουλί ονειρεύεται πως είναι αηδόνι )
κι εμένα ποιος, ποιος θα μου κλείσει
( το χάσμα της πληγής )… θέλω να πω
πως είμαι εντάξει, δεν φοβάμαι
χαμένος μέσα στα καμένα δάση
( η κάμπια χτίζει ολόβαθα μια πόλη )
και στα σοκάκια με τα σουφρωμένα τάσια
( και το πουλί έναν έρωτα παρέκει ).

Φυλάξου, γέρο, απ’ τον τρελό
φυλάξου…
.                        μη μ’ αφήνεις μοναχό
διότι μ’ έναν μόνο στίχο σου
η νύχτα γίνεται βραδιά
κι ο μίτος του θανάτου φουντωτή μηλιά.

Διακείμενα: «Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα» (1971) του Λευτέρη Πούλιου και «Η Φοινικιά» (1900/1904) του Παλαμά.

///

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Β.

Κομμένη σάρκα κουρασμένη·
πριν επιλέξω τη σκηνή που θα πλαγιάσω

θα πάω στην Παναγιά την Αθηνιώτισσα.
Θέλω να δω τι απέγινες ελιά
μικρή ζωή στους βράχους του πολέμου
που τότε με το σταθερό μου χέρι πότισα.

Καλό νερό· το μέτωπο σαν δρόσισα
–θυμάμαι–
εικόνες απ’ το μέλλον πάλι με στοιχειώσαν
ένας ποιητής δυο γειτονιές πιο πέρα
έπος να πλέκει λυρικό για μένα
γεμάτο ψέματα και φαντασίες.

Φοβάμαι
τους λόγιους ιστορικούς, τους στιχουργούς
που βγαίνουν απ’ της Ρωμανίας τα μέρη.
Όμως ποιον να σκοτώσει το νοητό μου ξίφος
πρώτο, τον Παλαμά ή τον Παχυμέρη;

Σημείωση: Η φλογέρα του βασιλιά (1910) του Παλαμά εμπνέεται (και) από δύο χωρία της βυζαντινής ιστοριογραφίας, το ένα προερχόμενο από τον υστεροβυζαντινό λόγιο Γεώργιο Παχυμέρη (13ος-14ος αι.). Το άλλο αντλείται από τον μεσοβυζαντινό χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό (περ. 12ος αι.) και αφορά την επίσκεψη του Βασίλειου Βουλγαροκτόνου στην ακρόπολη των Αθηνών, όπου ο Παρθενώνας είχε μετατραπεί τότε στην εκκλησία της Παναγίας της Αθηνιώτισσας. Ο Βασίλειος απεβίωσε το 1025.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟΣ

*

*

*