*

στον Κώστα Κουτσουρέλη,
«ταριχευτή» της Ευρώπης

«Εγώ, ο πολύς ταξιδευτής των γαλανών εκτάσεων,
κατάβαθά μου λαχταρώ τη γηραιάν Ευρώπη»
ΑΡ. ΡΕΜΠΩ (μτφρ. Αλ. Μπάρας)

Ευρώπη μου, προσέρχομαι σιγά,
τον άταφο νεκρό μη μαγαρίσω.
Περάσαν οι χρονιές που ένα σου «ja»
αρκούσε τους καιρούς ν’ αναρριγά
– του Τρίτου Κόσμου πια κρατάς το ίσο.

Ευρώπη μου, πανούκλα δολερή
μου λεν πως έχει επάνω σου ενσκήψει
και κάθε σου αξία σταθερή,
στο φόβο μη σου σβήσει το κερί,
ξηλώνεται χωρίς καμία τύψη.

Ευρώπη μου, βαρκάδα στο κενό,
πώς χάνεσαι πνιγμένη στην πανώλη!
Κι ας πρόστρεξαν κοντά σου με κανό,
αντίκρυσαν τον βασιλιά γυμνό
– δε θα σ’ το πουν, αλλά το ξέρουν όλοι.

Ευρώπη μου, παιδί των λουλουδιών,
αιχμάλωτη του γαλλικού σου Μάη
(με νέα ρούχα, πάθη Ατρειδών),
σ’ εκτέλεσαν ριγμένοι πρινηδόν
κι ο θάνατος αργός. Και πώς πονάει!

Ευρώπη μου, ψαλμούς του μηδενός
γιατροί ψελλίζουν πίσω από τα ράμφη,
μα –φευ!– τελειώνει η άμμος του μηνός
κι ο κόσμος όλος που ’μοιαζε κοινός
σαν κράζαμε στον Άδη το «επικράνθη»!

Στα λείψανά σου πρόσμενα καιρό,
κατάδικος της τελικής σου λύσης,
να σέρνω τον μακάβριο χορό,
να κλαίω και βαθιά να εκλιπαρώ
– μα πλέον δεν μπορείς να μου μιλήσεις…

ΘΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΔΗΣ

*

*

*