*

Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένα Παραμύθι
που δεν το ’λεγε κανείς
κι είχε πεταχτεί στη λήθη
και για να μην ξεχαστεί
αφηγόταν τον εαυτό του
μα κανένας για ν’ ακούσει
δεν βρισκότανε εμπρός του.
Ώσπου μία μέρα δάκρυ
σ’ ενός σύννεφου την άκρη
κάθεται και τί να δει! –
ένα νιόγεννο παιδί
και τα μάτια του δυο άτια
το κοιτούσαν μες στα μάτια.

Βάνει μπρος το Παραμύθι
κι αφηγείται τον εαυτό του
με φωνή τρεμουλιαστή
κι ένα πλάνταγμα στα στήθη.
Τα ματάκια το κοιτούσαν
δίχως κάτι να ζητούσαν
και τ’ αυτάκια αφουγκραζόταν
όλα όσα αφηγιόταν
και τα χείλη του γελούσαν,
τα χεράκια του κουνούσαν
κι ένα κλάμα σαν λουλούδι
συμφωνούσε στο τραγούδι.

Σαν τελειώνει η ιστορία
το παιδί με απορία
κοίταξε το Παραμύθι
μα εκείνο αποκοιμήθη.
Το μωράκι το φροντίζει
κι αρχινά το νανουρίζει,
μ’ ένα δάκρυ το σκεπάζει
κι ένα σύννεφο θηλάζει.

ΑΡΗΣ ΜΑΝΟΥΡΑΣ

*

*

*