*
Ω θάνατε, παράξενή σου η ώρα
π’ αρπάζεις της ζωής μας τα χρυσά
κι η θεϊκή σου τέχνη που εμφυσά
γεμίζει τους θνητούς μ’ αιώνια δώρα!Στο βάρος των ογδόντα της και κάτι
την είδαμε να γέρνει σταδιακά
απ’ τη ζωή που ξέρει να νικά
σε μι’ άβυσσο, παράδεισους γεμάτη.Μα, ξάφνου, στης καρδιάς μας τη σπατάλη,
σαν κάποιο θαύμα να ’γινε ευθύς
κι εκεί που είχαμε μείνει κατηφείς,
ξεπήδησε μπροστά μας νέα πάλι.Ο πόνος και οι πίκρες είχαν λείψει
και λάμπαν πια τα μάτια τρυφερά,
βγαλμένα απ’ των αγγέλων τη φρουρά
που πειθαρχεί και ξεπερνά τη θλίψη.Τα χρόνια που περάσαν φέραν πλούτη,
ανάμνηση κι αγάπη από κοινού
μαζί της τη στιγμή του δειλινού
στην ασημένια κώμη γνέφουν τούτη.Γιατί, λοιπόν, για τους νεκρούς οι θρήνοι,
αφού η θλιβερή μας οιμωγή
το βάλσαμό της βρήκε στην πληγή,
μετρώντας όσα εκείνη πίσω αφήνει;Την Πίστη που ξεπέρασε το χρόνο,
τη χάρη που η Ελπίδα την κινεί
και πάνω απ’ όλα την Υπομονή,
το τίμιο της Κουράγιο μπρος στον πόνο,την άχραντη Καρδιά της, για όλους σπίτι,
πιο δίκαιο κι ορθό και δυνατό
να υπερνικάει πάντα το κακό
σε τούτη τη Φιλάνθρωπή της σκήτη,το Πνεύμα του Σπαρτιάτη το πυρφόρο,
που γνώρισε στα λίγα τη Χαρά,
εκείνην που της στέρησε σκληρά
ανόσιο Μοίρας χέρι κι αιμοβόρο.Αντί να κλάψουμε, λοιπόν, τραγούδια
σφυρίξαμε μ’ ειρηνικό σκοπό.
Ελεύθερη είναι πια απ’ το Κακό,
του Θάνατου οι ρομφαίες σκόνες, χνούδια!Βασίλισσα γυναίκα (και κειμήλιο
γι’ αυτήν εδώ την έσχατη στιγμή
που σκόρπισες το σκήπτρο σου μ’ ορμή
για να χαρείς το αιώνιο βασίλειο),για μάθε μας την πιο μεγάλη χάρη:
πως Ευτυχία είναι τελικά
να ζεις και ν’ αγαπήσεις, ώστε πια
περήφανος ο Χάρος να σε πάρει!Απόδοση: ΘΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΔΗΣ
Προδημοσίευση από το βιβλίο «Τέσσερις έμμετρες ποιήτριες στο κατώφλι του μοντερνισμού: Μια σύντομη επίσκεψη», το οποίο θα κυκλοφορήσει προσεχώς από τις Εκδόσεις Σοκόλη,
*
*
*
