Αγχέμαχο κίτρινο

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 20.x.24
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

ΑΓΧΕΜΑΧΟ ΚΙΤΡΙΝΟ

Ας χαθούμε μέσα σ’ αυτήν την ταραγμένη θάλασσα. Στην παρότρυνση του αγχέμαχου κίτρινου, που μας ωθεί στην ώσμωση και τη συνταύτιση και θέλει να σβηστεί μέσα τα μάτια μας. Υφιστάμενοι την αέναη πάλη της συγκίνησης, μέσα στην οποία συγκρούονται και συγχέονται το πάνω με το κάτω, το εμπρός με το πίσω, το πραγματικό με το φανταστικό, το παλιό με το νέο, διαπιστώνουμε πως όλα τα πράγματα έχουν το βάθος τους και όλα τα όντα τις ανεμπόδιστες και νομοτελειακές καταρρεύσεις τους. Κι εδώ, μέσα στην κυκλοτερή παλίρροια του κίτρινου, ας αναζητήσουμε την εσώτερη φεγγοβολή μας. Θα τη βρούμε. Και, όταν τη βρούμε, αυτή θα είναι που θα επικαλύπτει τα πάντα, που θα χρωματίζει κάθε εύρος μας και μάλιστα με ευθύβολα βλέμματα προς το άπειρο.

ΣΟΜΟΝ

Χρώμα μυστικοπαθές και ανάλαφρο. Παραπέμπει σε χαρούμενες ερωτικές στιγμές ή σε μέρες εφηβικής αμεριμνησίας. Συνιστά παραλλαγές του κόκκινου με ροζ πινελιές, ή του πορτοκαλί με καφέ αντιστίξεις ή ακόμα και του σάπιου μήλου με τις αποχρώσεις των ποτάμιων σολομών. Γενικά θα έλεγα ότι είναι ένα χρώμα της νεότητας. Στα νιάτα μου κυνηγούσα μετά μανίας το χρώμα αυτό για τα μπλουζάκια μου, έβαζα σομόν καλύμματα στα έπιπλα, έβαφα χαρούμενους τους τοίχους με τις ακτινοβόλες προθέσεις του, αγόραζα σομόν σεντόνια για γελαστά όνειρα. Όμως τα χρόνια πέρασαν δυστυχώς και πλέον έγινα υποτακτικός των σκοτεινών χρωμάτων και της μετρημένης σιωπής. Η μόνη σομόν παρουσία στο σπίτι βρίσκεται ανάμεσα στις τριανταφυλλιές του κήπου μας. Που πάντα στοχεύουν το ανοιχτό παράθυρο, που πάντα επιθυμούν να εισχωρήσουν μέσα.

ΠΟΡΦΥΡΑ

Ω, η μακρινή. Κάποτε και τα άνθη θυμίζουν εκείνο το μελαγχολικό μισόκλειστο στόμα της. Σαν μια αδιόρατη κατάφαση της σιωπής και κυρίως σαν μια έκπαγλη σπατάλη πορφύρας. Είναι το χρώμα που υπογράφει την απόσταση, την απώλεια, τον χρόνο και κυρίως τον βαθύ ανθρώπινο πόνο. Αίφνης άλυτα και άλικα αινίγματα αναδύονται και μυστήρια πυκνώνουν μιας υπό εκκόλαψη ανατολής.

Τι να συμβαίνει άραγες και, ενώ κρυφοφέγγει, διαρκεί τόσο;

Έρως;

Έρως.

ΑΝΗΦΟΡΟΣ

Και να πάλι ο ανήφορος που δυσκολεύει την αναψυχή. Βέβαια, βαδίζοντας αντίστροφα, απολαμβάνεις την εύκολη κατηφοριά, όμως αυτό σημαίνει ταυτόχρονα και την επιστροφή, δηλαδή το χειρότερο απ’ όλα. Να γυρνάς εκεί από όπου ξεκίνησες. Αλλ’ όμως, αν αυτό ισχύει, τότε τι να πούμε για τη νοσταλγία; Τι να πούμε για το δράμα του Οδυσσέα; Σκέψεις και πάλι σκέψεις και μάλιστα αδιέξοδες και γι’ αυτό ασυναίσθητες και σχεδόν εντελώς αχρείαστες. Η αναγκαιότητα των αντιφάσεων. Η μέρα γεμίζει την κενότητά της με πράγματα επίσης κενά κι έτσι μας φεύγει ο χρόνος και ο κόσμος. Ζωή.

ΖΙΖΑΝΙΟ

Το ζήλεψα σε κάποια ξένη αυλή και δανείστηκα μια ρίζα του. Τι ολέθριο λάθος. Αν και μαραμένη η ρίζα «έπιασε» και το λουλούδι ορθώθηκε και άνθισε και ύστερα από λίγο πολλαπλασιάστηκε, παραμερίζοντας κάθε άλλο λουλούδι του δικού του αναστήματος. Μέσα σε ένα χρόνο κατέκλυσε όλα τα παρτέρια και κάθε διαθέσιμη γωνιά του κήπου. Λάμπει ολόγυρα μ’ αυτά τα μαβιά λουλούδια του και κυριαρχεί αναιδώς σε όλη την αυλή μου. Είναι η αναιδής πληθώρα, η αρπαχτική κι εξουσιαστική που σε θυμώνει και σε αγανακτεί. Μη δώσετε χώρο σε ζιζάνιο. Θα μπλεχτεί στα πόδια σας και θα προσπαθήσει να σας απομυζήσει και να σας υποδουλώσει. Η ομορφιά του είναι παγίδα, επειδή είναι γλυκιά σαν την αμαρτία του βλέμματος. Το ζιζάνιο τα θέλει όλα δικά του. ¨Όπως ακριβώς και τα ζιζάνια της λογοτεχνίας.

Η ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΑΚΟΜΑ

Μ’ αυτή την πυκνή ανθοφορία η πασχαλιά απλώνει το κλαδί της προς τον κόσμο. Μοιάζει με χέρι σε κίνηση εγκάρδιου χαιρετισμού. Γεια σας – γειά σας, φωνάζει συνεχώς και μέχρι να μαδηθούν από τον ήλιο και τον άνεμο (αλλά κυρίως απ’ τον χρόνο) τα τρυφερά ανθοπέταλά της. Γεια σου, λοιπόν, ακλόνητο μαβί δεντρολούλουδό μας, που παραμένεις ακόμα στη θέση σου παρατείνοντας την άνοιξη και κάνοντας τη γωνιά σου τόσο φωτεινή και αξιοπρόσεχτη. Μπορούμε να μοιάσουμε στην πασχαλιά; Μπορούμε αναμφιβόλως. Είμαστε καταλήξεις κι εκδοχές της ίδιας θαυμαστής Δημιουργίας.