*

του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΚΡΙΔΗ

Όλος ο κόσμος φιλόσοφος. Ουάου! Δέν ξέρεις με πόση,
πόση στʼ αλήθεια χαρά τις σοφές-του μοιράζει ο καθένας
σκέψεις τόσο σʼ αυτούς που τις ζήτησαν όσο σʼ εκείνους
που προτιμάν τη σιωπή – τη δική-τους μαζί με των άλλων.

«Τί, δέν μπορείς να πετάξεις; Τρέξε λοιπόν.» «Θα σε βλάψει
πιό πολύ το πάρα πολύ παρά το καθόλου.»
«Μάθε να βλέπεις παντού κάποιο νόημα. Μόνο τυχαία
δέν είναι αυτά που σου τύχαν.» «Θυμήσου τα χόρτα στις στέγες
κάθε που βρέχει, τ’ αστέρια την ώρα που πέφτει σκοτάδι.»
«Πίσω απʼ τον άντρα η γυναίκα. Και πίσω απʼ αυτήν η μαμά-της.»
«Πές το όπως θέλεις: κύκλο, ροή, φτεροκόπημα, κύμα.
Πάντως για μένα λέγεται αγάπη.» «Μέσα απʼ το μίσος
ο άνθρωπος βγαίνει μισός.» «Τα δόντια σου βούρτσιζε τώρα
πού ʼναι γερά. Θα σʼ τα βγάλουν και τότε τί θα βουρτσίζεις;»
«Κάθε, μα κάθε νιφάδα κολλάει ακριβώς όπου πέφτει.»

— Τί, δέ σʼ αρέσει το Φέιζμπουκ; — Μʼ αρέσει. Και δέν αμφιβάλλω
διόλου πως κάθε λάικ κολλάει ακριβώς όπου πέφτει.

///

Όλος ο κόσμος απόπατος. Πίφ! Τα μάτια-σου κράτα
πάντα ανοιχτά, ζηλωτή, κι άν δείς την κουράδα να πέφτει
φρέσκια, σφιχτή σάν γροθιά, το χέρι-σου φέρε στη μύτη
πρίν σου θολώσει τον νού της βαριάς ανθρωπίλας η μπόχα.

«Πρέπει – ρωτάς θυμωμένος – να πάρει παράσημο ο Σταύρος;
Άλλος κανείς δέν υπάρχει;» «Και πώς θα προκόψει – σου λένε –
η έρμη πατρίδα-μας άν δέν παίρνουν παράσημα εκείνοι
που την κλεψιά πολεμούν, την απάτη, το αθέμιτο κέρδος,
πάντα στην πρώτη γραμμή, σε κίνδυνο θέτοντας όχι
μόνο το βιός, την υγειά, μα κι αυτή τη ζωή-τους ακόμα;»
Έξοχα λόγια, χρυσά! Κανείς δέ φέρνει αντιρρήσεις.
Πρόσεξε μόνο: άν δεχτείς την απάντηση, δέχεσαι κιόλας
– και δέν ειπώθηκε κάν! – πως ο Σταύρος μετρά για ευεργέτης.
Ποιός; Ο Σταύρος! Ο Σταύρακας, πού ʼξερε πάντα να βάζει
πάνω απʼ όλα, χωρίς δισταγμό, το δικό-του συμφέρον
και να παλεύει – άν παλεύει ποτέ – για την πάρτη-του μόνο.

Και στο χρυσόχαρτο μέσα, βαριά μυρίζει η κουράδα!

///

Γίνε ό,τι θέλεις εσύ. Κανένας δέ σ’ εμποδίζει,
τίποτα δέ σε κρατά να παίξεις όλους τους ρόλους
πού ’χες ποτέ ονειρευτεί: ν’ ανοίξεις κανάλι στο Youtube,
μπάρ στο Μανχάταν, σχολή μανεκέν, κομμωτήριο σκύλων,
να κολυμπήσεις στο χρήμα, να χτίσεις βίλα στο Capri,
κάθε πρωί ν’ αλλάζεις παντόφλες κι όταν γουστάρεις
άρωμα, χρώμα μαλλιών, αυτοκίνητο, επάγγελμα, φύλο.
Διώξε το φόβο. Μπορείς. Στο πλευρό-σου θά ’μαστε πάντα!

Γίνε ό,τι θέλουμε εμείς. Κανένας δέ σε γλιτώνει,
τίποτα δέ σ’ εμποδίζει να παίξεις όλους τους ρόλους
πού ’χουμε φτιάξει για σένα: ν’ ανοίξεις σελίδα στο Φέιζμπουκ,
μπάρ στα Σεπόλια, μπουτίκ για χοντρές, φρανσάιζ πιτσαρία,
να κολυμπήσεις στο λάδι, να χτίσεις ιγκλού στη Σαχάρα,
κι όταν σου κάνουν σινιάλο ν’ αλλάζεις αμέσως παντόφλες,
άρωμα, χρώμα μαλλιών, αυτοκίνητο, επάγγελμα, φύλο.
Άσε τις κόνξες. Μπορείς. Το απέδειξες κιόλας ο ίδιος…

///

Τί να σε κάνω, πατρίδα-μου, τί να σε κάνω που ακόμη
ψάχνεις να βρείς αποκούμπι σʼ εκείνους που σʼ έχουν προδώσει
τόσες και τόσες φορές; Τη μιά – γούρ-γούρ – σε γλυκαίνουν
τʼ άπιστα χάδια του εχθρού, την άλλη αλυχτάς και γρυλίζεις
μπάς και τρομάξεις αυτούς που σε κάνουν αναίτια να τρέμεις.
Λέοπαρντ μετράς, Ραφάλ, Μπελαρά, σάν παιδάκι που ανοίγει
χριστουγεννιάτικα δώρα και σκέφτεται κιόλας το Πάσχα.

Τί να σε κάνω; Μʼ ακούς; Ή μήπως κι εγώ σάν παιδάκι
στίχους μετράω, συλλαβές, την ώρα σκοτώνοντας μόνο;

///

ΜΕΤΡΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Τα σατιρικά ποιήματα της παρούσας δημοσίευσης είναι γραμμένα σε δακτυλικό εξάμετρο. Μαζί με τους δακτύλους (x́xx) χρησιμοποιούνται τροχαίοι (x́x) και – εντελώς σποραδικά – σπονδείοι (x́x́):

Έξοχα |λόγια, χρυ|σά! Κα|νείς δέ |φέρνει αντι|ρρήσεις.

Όπως δείχνει το παράδειγμα, σπονδείος στον δακτυλικό στίχο μπορεί να σχηματιστεί μόνο με χρήση μονοσύλλαβης (αλλά τονισμένης) λέξης στη δεύτερη συλλαβή του μέτρου.

Σε κάθε στίχο πρέπει να τελειώνει λέξη σε κάποιο απο τα ακόλουθα σημεία: μετά την πρώτη συλλαβή του τρίτου ή του τέταρτου μέτρου, μετά τη δεύτερη συλλαβή του τρίτου μέτρου όταν αυτό είναι δακτυλικό και μεταξύ του τέταρτου και του πέμπτου μέτρου:

Τί να σε |κάνω; Μʼ α|κούς; ‖ Ή | μήπως κι ε|γώ σάν παι|δάκι
πάνω απʼ |όλα, χω|ρίς διστα|γμό, ‖ το δι|κό-του συμ|φέρον
«Πίσω απʼ τον | άντρα η γυ|ναίκα. ‖ Και |πίσω απʼ αυ|τήν η μα|μά-της.»
Ποιός; Ο |Σταύρος! Ο | Σταύρακας, | πού ʼξερε ‖ πάντα να | βάζει

Τα σημεία αυτά αντιστοιχούν στις βασικές τομές του αρχαιοελληνικού εξαμέτρου: την πενθημιμερή τομή, την εφθημιμερή, την τομή «κατὰ τρίτον τροχαῖον» και τη βουκολική διαίρεση.

Όπως σε κάθε άλλο στίχο, έτσι και στον δακτυλικό εξάμετρο μερικές φορές μπαίνει τόνος σε σημεία που δέν προβλέπονται απο το μέτρο ή, αντίθετα, παραλείπεται σε συλλαβές που θα έπρεπε να είναι τονισμένες. — Γ.Κ.

///

*

*