*

Λογοθεσίες από τον
ΗΡΑΚΛΗ ΛΟΓΟΘΕΤΗ

~

Πεντάστερα ξενοδοχεία με οικογενειακούς βόθρους

Τα βλαστάρια ολίγων οικογενειών με μεγάλο δόντι πιστεύουν από τα μικράτα τους ότι έχουν κληρονομικό δικαίωμα στην εξαγορασμένη ασυδοσία. Εξασφαλισμένη άνεση στη φοροκλοπή και ανοιχτή πρόσβαση στη δωροδοκία, εκβιαστική ατιμωρησία και ελευθερία στον βιασμό. Μια πεποίθηση διόλου αδικαιολόγητη αφού ως επιφανή καθάρματα δρουν με την ανοχή και κάποτε με την προστασία των οργάνων της ελληνικής Πολιτείας. Ενίοτε φυσικά το τείχος ραγίζει και άθλια συμβάντα, όπως αυτό της Θεσσαλονίκης, φέρνουν στην επικαιρότητα το καταραμένο τρίγωνο εξουσίας, σεξισμού και βίας. Η σκοτεινή συλλειτουργία των πλευρών αυτού του τριγώνου, στο οποίο η βία κρατά σταθερά τη θέση της υποτείνουσας, είναι έκδηλη σε μια σειρά συγγραφέων από τον Σαντ ως τον Ζενέ. Στη σεξουαλική κακοποίηση, αυτό που μετρά είναι περισσότερο η βία και λιγότερο το σεξ. Στόχος του επιτιθέμενου είναι η ενδυνάμωση της εξουσιαστικής σχέσης που τον συνδέει με το θύμα και η επιδίωξη της υποτέλειας του ανίσχυρου. Η δική του ηδονή αντλείται από την οδύνη του άλλου. Όταν ο δυνάστης γδύνει έναν μισοναρκωμένο άνθρωπο, δεν τον εξάπτει μόνο η θέαση του σώματός του αλλά, κυρίως, η ντροπή του. Η βασανιστική του αδυναμία ν’ αντιδράσει και ο εξαναγκασμός του σε μία ολοσχερώς αντιερωτική έκθεση. Ο εξουσιαστής δεν είναι πρωτίστως ηδονοβλεψίας αλλά οδυνοβλεψίας. Βιαστής που υποβιβάζει το δώρο της σεξουαλικότητας σε ταπεινό προσάναμμα του εγκλήματος. Όσο κι αν είναι ξαναμμένος ενεργεί εν ψυχρώ. Βαθιά ανηδονικός απέναντι σε ό,τι βρίσκεται έξω από την επικράτεια ενός θανάσιμου ζόφου, αποσκοπεί να προσβάλλει ως εξοντώσεως τη σεξουαλικότητα του θύματός του. Χαίρεται με την καταστροφή της χαράς του. Ανήκει στην κατηγορία των βασανιστών και μάλιστα του ειδεχθέστερου είδους, επειδή σχεδόν οποιαδήποτε σωματική πληγή επουλώνεται πιο γρήγορα από την πληγωμένη σεξουαλικότητα. Τα τιποτένια υποκείμενα ωστόσο που πρωταγωνιστούν σε τέτοιες υποθέσεις δεν πέφτουν από τον ουρανό, ανεβαίνουν από τον οχετό. Και μια δικαιοσύνη που θα ήθελε να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του, θα ’πρεπε να στραφεί ερευνητικά και στις πλουσιάθλιες οικογένειες που τους έμαθαν τη χυδαιότητα από τα γεννοφάσκια τους.

~.~

Καλοκαιρινή δημοκρατία

Στην διαβόητη επίθεση του Πλάτωνος εναντίον της δημοκρατίας, η νεαρή τότε και λιγάκι άτακτη αθηναϊκή κόρη κατηγορείται ως «ηδεία, άναρχος και ποικίλη». Εκ πρώτης όψεως μάλιστα η αντιπροσωπευτική πλην γερασμένη παρακόρη της στον σύγχρονο κόσμο όχι μόνο δεν αποκρούει αυτές τις κατηγορίες αλλά τις κάνει σημαία, υποκαθιστώντας έτσι την αληθινή ελευθερία με την επίπλαστη ελευθεριότητα. Όντως, η δυτική δημοκρατία βαμμένη με τα χρώματα της ανοχής απέναντι στη διαφορά, αναρχούμενη στην πολυτυπία της και παρδαλή στην εμφάνιση. Στην πιο ευδαίμονα εκδοχή της προτιμά την άνεση της θερινής περιβολής, την πληθωρικότητα της λαϊκής αγοράς, τη σκηνοθετημένη φαντασμαγορία των επιδείξεων μόδας. Η εντύπωση του ασυμμάζευτου καρναβαλικού θεάματος είναι εντούτοις ολωσδιόλου απατηλή. Περιορίζεται στη μορφή και παραβλέπει τον ουσιώδη χαρακτήρα μιάς φιλελεύθερης ολιγαρχίας που καταχράται το όνομα της δημοκρατίας αλλά της λείπει η χάρη της. Για πολύ καιρό βέβαια, επικαλούμενη τη σαφή υπεροχή της απέναντι σε απροκάλυπτα δεσποτικά καθεστώτα, τούτη η κυβερνώσα ολιγαρχία του χρήματος έριχνε στάχτη στα μάτια πολλών. Ιδιαιτέρως όσων πίστεψαν αφελώς ότι μπορούμε να ζούμε για πάντα στον πρώτο και καλύτερο δυνατό κόσμο, στερώντας από την υπόσχεσή του τους άλλους, δύστυχους και καταφρονεμένους κόσμους. Τώρα όμως έρχεται με τη σιδερένια του βουή, βαρύς και βίαιος χειμώνας. Το κοντομάνικο πουκαμισάκι, επαρκές για την παρέλαση των επιμέρους δικαιωμάτων, μόλις και συγκαλύπτει τη δυσπραγία του κοινωνικού συνόλου, τις τεράστιες ανισότητες, την υποταγή της Πολιτείας στην Εταιρεία. Γι’ αυτό η εύκρατη, καλοκαιρινή μας δημοκρατία προβάρει ήδη το αρκουδοτόμαρο των εχθρών της, μιμείται δουλικά τα εξουσιαστικά τους ήθη και υιοθετεί με διάτρητα προσχήματα την αυθαιρεσία τους. Όσο κι αν καμώνεται πως είναι παρδαλή, ασύδοτη και γλυκειά, δεν πείθει πλέον γιατί κάθε χαμόγελο γίνεται γκριμάτσα που δείχνει τη γυμνή της όψη: στυφή, ωχρή και αυταρχική.

~.~

Μοντέρνοι καπιταλιστές

Ενώ ο ιστορικός καπιταλισμός προέκυψε από τον, ομολογουμένως σκαμπρόζικο, συνδυασμό του τυχοδιωκτικού πνεύματος των corsairs-capitalists και της προτεσταντικής ηθικής, οι κατιόντες επίγονοί του έφτιαξαν ένα καινούργιο κοκτέιλ με τα πιο απεχθή συστατικά του προηγούμενου. Από τους κουρσάρους κράτησαν τη ληστρική ροπή αλλά όχι την παράτολμη διάθεση και από τους προτεστάντες τη φιλαργυρία αλλά όχι και την προθυμία επανεπένδυσης ιδίων κεφαλαίων. Οι σημερινοί πολυεκατομμυριούχοι λοιπόν, δεν είναι τίποτε αετονύχηδες αλλά κοράκια που κόβουν κύκλους πάνω από την κάθε εθνική οικονομία, προτιμώντας να παίζουν με ξένα λεφτά και ελάχιστο ρίσκο. Ιδρύουν επενδυτικές εταιρείες σπεκουλάροντας πάνω στην πλάτη όσων τους εμπιστεύονται και εξασφαλίζουν με δωροδοκίες σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους σε κρατικές παραγγελίες. Όταν οι μπίζνες πάνε καλά τσεπώνουν τα κέρδη φοροδιαφεύγοντας ανενόχλητοι κι αν το πράγμα στραβώσει καταφεύγουν στο δημόσιο για να τους ξελασπώσει με το υστέρημα των φορολογούμενων. Οι πιο θρασείς ανάμεσά τους, τύποι σαν τον Μπερλουσκόνι, τον Τράμπ και εσχάτως τον Ρίσι Σούνακ, σκέφτονται μάλιστα ότι αφού ο δημόσιος κορβανάς έχει μετατραπεί λαθραία σε παράπλευρο ιδιωτικό τους ταμείο, ήρθε ο καιρός να επισημοποιήσουν την μετατροπή αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τη διαχείρισή του. Μ’ αυτή τη φιλοδοξία βγαίνουν στην αγορά, ηγούνται παλαιών παρατάξεων ή φτιάχνουν νέα κόμματα και κατεβαίνουν στις εκλογές. Αντί δηλαδή, όπως συνέβαινε άλλοτε, ν’ αφήνουν το υπηρετικό πολιτικό τους προσωπικό να κάνει διακριτικά τη βρώμικη δουλειά, ανακατεύονται οι ίδιοι με τα πίτουρα — και το πιο θλιβερό: οι πολίτες των δυτικών δημοκρατιών είναι πλέον τόσο μεταλλαγμένες κότες που όχι μόνο δεν τους τρώνε αλλά τους ψηφίζουν!

~.~

Ψυχοκαιρικό δελτίο

Καθηλωτική αθυμία, έλλειψη ζωικής ορμής και μυϊκή ατονία, είναι γνωστές συνδηλώσεις της φθίνουσας εποχής. Παρεπόμενα της καλοκαιρινής εξάντλησης που συνοψίζονται στην πτώση του δείκτη εξωστρέφειας, στη ράθυμη κοινωνική αναδίπλωση, στον αυτοειρωνικό απολογισμό. Συμπτώματα απροθυμίας στην ανάληψη πρωτοβουλιών, προφασιακή μα κατ’ ουσίαν όλως αναιτιολόγητη αναβλητικότητα, βασανιστική αοριστία διαθέσεων που καθρεφτίζεται στην ελλιπή ανταπόκριση απέναντι στις επείγουσες κλήσεις της καθημερινότητας. Επιπλέον παρατηρούνται τσιμπήματα στο σβέρκο, κράμπες στομαχικές, ανεξέλεγκτα τινάγματα των άκρων και γενικότερα μικρές ενοχλήσεις που απηχούν τους κραδασμούς των εσωτερικών μετατοπίσεων, τη σειρά των μετέωρων διαβουλεύσεων και την ακολουθία των γεωψυχικών αναδιατάξεων. Την όλη εικόνα συμπληρώνουν χάσκουσες βαλίτσες και μιά ακαταστασία που από την ντουλάπα περνά αθόρυβα στη διανοητική κουζίνα κι απ’ τον ανάστατο ρουχισμό (κάποιοι αταίριαστοι δεσμοί γραβάτας με σώβρακο, λέει ο Χάκκας) μεταναστεύει στο σώμα. Προβληματάκια δηλαδή αναμενόμενα που γίνονται σοβαρά όταν, έχοντας φορέσει τη μία κάλτσα, καθυστερείς να βάλεις την άλλη ενώ το κουδούνι έχει αρχίσει από ώρα να χτυπά — και το μόνο σίγουρο είναι πως ο φετινός χειμώνας θα χτυπήσει την πόρτα μας τόσο επίμονα ώστε δεν θα περιοριστούμε ν’ ανοίξουμε αλλά θα βγούμε στους δρόμους.

*

*

*