Από πού έρχεσαι δέντρο

*

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 27.vii.24
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΣΑΙ ΔΕΝΤΡΟ

Από πού έρχεσαι δέντρο και ξέρεις το σκοτάδι;
Από πού βουνό και κόπηκαν τα πόδια σου
Και χρόνια πια δεν περπατάς;
Από πού λίμνη ουρανοπρόσωπη
Κι εσύ μικρό σαράκι ασίγαστε φονιά του ξύλου;

Από πού έρχεσαι δέντρο κι έμεινες άφωνο;
Ξέρω καλά τα υπόγεια βήματά σου
Τις φλέβες του αίματος τις μνήμες ηφαιστείων
Γνωρίζω τις ανθοφορίες που φέρνει η νύχτα
Με χιόνι μαύρο κι εγκατάλειψη

Από πού ήρθες λοιπόν δέντρο
Και οι φίλοι σου της ακινησίας από πού;
Τάχα το φοβισμένο μέλλον βλέπεις
Ή το πικρό σαν δάκρυ παρελθόν;

ΛΕΥΚΕΣ

Άσημος και απόμερος δρόμος ‒ασύχναστος και ήρεμος έως θανάτου‒ που προσπαθεί εδώ και χρόνια να προσελκύσει περιπατητές και δεν το μπορεί, πλην της αφεντιάς μου. Και λεύκες. Βεβαίως και λεύκες με ράκη χρυσού στο φύλλωμά τους και με προοδευτική υφαρπαγή των φύλλων τους από τον άνεμο. Με την νομοτελειακή απογύμνωσή τους, που την επικυρώνει ο χειμώνας. Στο τέλος θα μείνουν ελάχιστα φύλλα στην κορυφή τους, που ίσως αντέξουν στον μίσχο τους μέχρι και τη νέα φυλλορροή. Αυτά τα φύλλα έβλεπε ο Μάρκος Μέσκος στις ατελείωτες λεύκες του Γραμματικού και τα ονόμαζε «στερνοπαίδια της λεύκας». Τέτοιες λεύκες έβλεπε και ο Σεργκέη Γεσένιν κι έγραφε: «οι λεύκες χώνουν μες στ’ αυλάκια τα ποδάρια τους γυμνά». Μα, ξυπόλυτες λεύκες; Ναι, ξυπόλητες λεύκες. Τις είδε, μήπως, κανένας με παπούτσια; Τι μας μεταφέρουν κι αυτοί οι ποιητές. Τι πράγματα φαντάζονται. Ακούς εκεί ξυπόλυτα δέντρα; Ίσως γι’ αυτό, τότε, δεν θέλουν να περπατήσουν.

Η ΚΑΡΕΚΛΑ

Όλοι γνωρίζουν
Ότι το σπίτι αυτό
Θρηνεί τον πεθαμένο του

Γιατί νύχτες τώρα
Στη μαραμένη αυλή
Στοίχειωσε η ξεχασμένη του
Καρέκλα

ΠΟΑ

Πόση γεωμετρία στο άνθος της ταπεινής αυτής πόας! Κι επειδή ο μίσχος της δεν μπορεί να σηκώσει το ίδιο το βάρος του λυγίζει με ταπεινότητα και συστολή. Ο μαλακός βλαστός παραπέμπει σε άνθρωπο που τα παραχωρεί όλα στον πλησίον, λόγω ελλείψεως εγωισμού κι ίσως λόγω αδυναμίας διαχειρίσεως των προσόντων του. Μια εντελώς άνευρη ευγένεια. Γι’ αυτό το μόνο που μένει στο εύπλαστο φυτό είναι να καλλιεργεί τη φαντασία του και να την αποτυπώνει σε σχήματα γεωμετρικής ισορροπίας και δυναμική ήθους.

ΔΡΟΜΟΣ

Ένας εντελώς ονειροπαρμένος άνθρωπος πέρασε από εδώ και άδειασε τις τσέπες του για να ξαλαφρώσει. Συνεχίζοντας να βαδίζει, ανυψώθηκε και χάθηκε στο μάκρος του δρόμου σαν μεσημβρινή σκιά που σβήστηκε και ίσως και να μην πέρασε ποτέ…

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Να είναι τάχα μία τυχαία συνάντηση ή ο συγχρονισμός με το άρρητο;

Όταν τα χρώματα του σούρουπου και, μαζί, ο παφλασμός του κύματος, η γυαλάδα των χαλικιών, το αεράκι και τα σκιρτήματα της αιφνίδιας συνάντησης κάνουν τη στιγμή να εγγραφεί αναλλοίωτα στη μνήμη, τότε μάλλον συμβαίνει το δεύτερο.

Ας το χαρούμε κι ας μη συμβαίνει σε μας, έστω κι αν συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.