*

Δέντρα

Γίγαντας νά εἶσαι καί νά σιωπᾶς γι’ αὐτό,
Νά παραμένεις στή θέση σου·
Νά ὑπερασπίζεσαι τή σταθερή παρουσία τῆς διεργασίας
Καί πάντοτε νά μοιάζεις ἴδιο·
Νά εἶσαι ἀκίνητος σάν βράχος καί πάντοτε τρεμουλιάζοντας,
Ἔχοντας τήν σκληρή ἐμφάνιση τοῦ θανάτου
Μαζί μέ τή μαλακιά, ρέουσα φύση τῆς ἀνάπτυξης,
Ὕπαρξη ὄντας παραπλανητικά ὁπλισμένη,
Κάποιου πού Γίνεται παραπλανητικά τρωτός·
Νά εἶσαι τόσο ἄκαμπτος καί νά δέχεσαι τόσο καλά τό φῶς,
Δωρεάν προσφέροντας ἀπαγορευμένη γνώση
Τόσων πολλῶν πραγμάτων γιά τόν ουρανό καί τή γῆ
Γιά τά ὁποῖα διαφορετικά δέ θά εἴχαμε καμιά λέξη –
Ποιήματα ἤ ἄνθρωποι σπανίως εἶναι τόσο ἀξιαγάπητοι
Ἀκόμη κι ὅταν ἔχουν ὑπέροχες ποιότητες
Τείνουν ἀντί νά σοῦ δίνουν παράδειγμα νά διηγοῦνται
Ἐκεῖνα πού οἱ ἴδιοι πιστεύουν πώς εἶναι,
Ἐνῶ ἀπό τήν συγκινητική σιγή τῶν δέντρων,
Σέ θύελλα ἤ γαλήνη, φυλλωμένα ἤ γυμνά
Μέρα ἤ νύχτα, συνάγουμε τά δικά μας συμπεράσματα,
Ὑποστηρικτικά κι ὅπως ἡ ἀναπνοή μας ἀπαρατήρητα
Κι ἐπίσης κινδυνώδη – ἄν καί οὐδέποτε ὑπῆρξε
Δέντρο ἀποφασιστικῆς σημασίας – γιά τή φύση τῶν πραγμάτων.

*

«Οἱ Δημιουργοί»

Ποιός μπορεῖ νά θυμηθεῖ τούς πρώτους ποιητές,
Τούς μεγίστους, μεγαλύτερους ἀκόμη κι ἀπό τόν Ὀρφέα;
Κανενός ἡ μνήμη δέ φτάνει τόσο πίσω παλιά
Ἤ ν’ἀναλογιστεῖ τώρα, ἀνάμεσα στά τεχνουργήματα,
Καί τά ὀστά καί τά κατασκευασμένα συμπεράσματα
Ἀπό τά ὁποῖα εἶναι φτιαγμένο τό παρελθόν, ἐκείνους τούς πρώτους, μέγιστους ποιητές,
Τόσον μεγαλόπνοους καί καταφρονητές τοῦ κύρους
Πού δέ μᾶς ἄφησαν οὔτ’ ἕνα ὄνομα νά τούς ἀναγνωρίζουμε.

Ἦσαν ἐκεῖνοι πού σέ ὁποιαδήποτε γλώσσα
Ἀρθρώσανε τόν κόσμο, ὥστε νά εἶναι οἱ πρῶτοι πού εἶπαν
Ἄστρο, νερό, πέτρα, πού πρόφεραν τό ὁρατό
Καί τό ἔκαναν νά φέρει στή θέαση τά ἀθέατα
Στόν ἄνεμο, καί τόν χρόνο, καί τήν ἀλλαγή, καί μέσα στόν νοῦ
Αὐτόν τόν ἴδιο πού πρόσεχε τόν μέχρι τότε ἠλίθιο κόσμο
Καί μίλησαν τόν ἀμίλητο κόσμο καί τραγούδησαν τά κάστρα
Τῆς πόλης στόν ἄναυδο οὐρανό.

Ἦσαν οἱ πρῶτοι μεγάλοι ἀφουγκραστές, εὐαίσθητοι
Στό ἐνδιάμεσο διάστημα, τή σχέση καί τήν κλίμακα,
Οἱ πρῶτοι πού εἶπαν ὑπεράνω, ὑποκάτω, πέραν,
Θαυματοποιοί τῆς ἀγάπης, τοῦ θάνατου, τοῦ ὕπνου, ἄρτου καί οἴνου,
Ἐκεῖνοι πού ἔχοντάς τα ἀρθρώσει χάθηκαν ἀπό τόν κόσμο
Δίχως ν’ ἀφήσουν ἀνάμνηση καμιά ἐκτός ἀπό τά θαυμαστά
Μαγικά στοιχεῖα, τά ἀναπνέοντα σχήματα
Καί τίς παύσεις τῆς ἀνάσας ἀπ’ τίς ὁποῖες κτίζουμε τίς Βαβέλ μας.

 

~.~

Μετάφραση-Επιμέλεια Στήλης
ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΣΜΕΤΗ

~.~