*

Επιλογή-Μετάφραση
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ

~.~

Είμαι άρρωστη, Κύριε. Ο πιο μεγάλος πόνος μου όμως είναι που είστε άρρωστος εσείς. Βάζω μπρος το χέρι μου το πιο γερό και το ζορίζω μήπως και καταφέρω να σας μιλήσω. Πίστευα ότι είχατε φτάσει πια στον Ουρανό, κι όταν άκουσα ξανά τη φωνή σας μού φάνηκε τόσο απαλή και υπέροχη που ξάφνιαστηκα απίστευτα. Μακάρι να αναρρώσετε, Κύριε. Δεν θέλω να ’ναι αδύναμο ό,τι αγαπώ. Είμαι καθισμένη πλάι στις βιολέτες, έχω έναν κοκκινολαίμη εδώ κοντά – και η «Άνοιξη»; με ρωτάνε; Μα ποια είναι τούτη η «Άνοιξη»; Άκου, μόλις μου χτύπησε την πόρτα.

~.~

Μ’ έχει πιάσει ένα βηχαλάκι τοσοδά, σαν δαχτυλήθρα, αλλά δεν σκοτίζομαι. Πελέκι Ινδιάνου έχω χωμένο στο πλευρό, μα δεν το πολυνιώθω. Εκείνην ο Κύριός της την έχει μαχαιρώσει πιο βαθιά. Ω Κύριε, ανοίξτε μου τη ζωή σας διάπλατα και κλείστε με μέσα της για πάντα. Ποτέ δεν θα αποκάμω να σας υπηρετώ, ούτε ποτέ θα ξεσηκώνω σαματά όταν εσείς θα ξαποσταίνετε. Θα είμαι πάντοτε το καλό σας κοριτσάκι – άλλος κανείς δεν θα με βλέπει, μόνο εσείς. Εμένα ωστόσο αυτό μου αρκεί κι ούτε ποτέ μου θα ζητήσω τίποτε άλλο. Μονάχα ο Ουρανός θα με απογοητεύσει κάπως όταν θ’ ανέβω ώς εκεί – γιατί αυτόν τον αγαπώ πιο λίγο.

~.~

Ω πόσο καιρό περίμενα, Κύριε… Όμως μπορώ και πιο πολύ να περιμένω, να περιμένω ώσπου τα καστανά μαλλιά μου να γκριζάρουν ή ώσπου εσείς να χρειαστείτε μπαστούνι. Τότε μόνο θα κοιτάξω το ρολόι μου κι αν η Μέρα έχει γείρει για καλά θα είναι η ώρα να τολμήσουμε τον Ουρανό. Τι θα κάνατε αν με βλέπατε να έρχομαι λευκοντυμένη; Έχετε μήπως κάνα κασελάκι που μέσα του φυλάτε τους ζωντανούς; Ποθώ να σας δω, Κύριε. Τίποτε δεν ποθώ περισσότερο σε τούτο τον κόσμο. Κι είναι αυτός μου ο πόθος ο μόνος – ίδια σχεδόν κι απαράλλαχτη η λαχτάρα που έχω για τον Ουρανό.

~.~

Μα δεν σου φαίνεται η αιωνιότητα τρομακτική;… Η σκέψη αυτή ότι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε για πάντα και η ύπαρξή μας ποτέ να μην πάψει.

~.~

Mικρό κορίτσι, είχα έναν φίλο που μου δίδαξε την Αθανασία· μα γύρεψε ο ίδιος να την αγγίξει, και δεν ξαναγύρισε. Λίγο αργότερα ο δάσκαλός μου πέθανε, και για κάμποσα χρόνια μόνο μου σύντροφο είχα το λεξικό. Βρήκα τότε έναν άλλο δάσκαλο, αλλά δεν του έφτανε που μ’ είχε μαθήτρια, κι έφυγε.

Με ρωτάτε για τους συντρόφους μου. Οι λόφοι, Κύριε, και το δείλι, και ένας σκύλος στο μπόι μου, που μου τον αγόρασε ο πατέρας μου. Είναι καλύτεροι από τους ανθρώπους γιατί γνωρίζουν, αλλά δεν μιλούν. Και οι φλοίσβοι στην λιμνούλα το απομεσήμερο σκεπάζουν το πιάνο μου.

~.~

Από τότε που έφυγες, ένα σιγαλό αεράκι πήρε να μουρμουράει μες στο σπίτι σαν μακρυφτέρουγο πουλί, κάνοντάς το να μοιάζει πιο ευρύχωρο αλλά και πόσο μονάχο. Είχες φύγει πια, όταν έφτασε ο έρωτας. Το ’χα μαντέψει πως θα ’φτανε. Η καρδιά δεν δειπνεί αν δεν φύγει ο καλεσμένος της πρώτα.

~.~

Δεν έχει τέλος ετούτη η ζωή, όμως η αγάπη διαρκεί περισσότερο. Δεν υπάρχει ούτε μία καρδιά που να ράγισε και να μην έφτασε έτσι πιο πέρα απ’ την αθανασία.

~.~

Τα λουλούδια που σας έστειλα ήταν γιασεμιά. Χαίρομαι που άρεσαν στη φίλη σας. Μετά τις δάφνες είναι τα πιο αγαπημένα μου. Και τ’ αγριολούλουδα βέβαια – αυτά τ’ αγαπώ πάνω απ’ όλα. Έχω έναν φίλο στη Δρέσδη που θεωρεί την αγάπη μου για τα λουλούδια των αγρών άστοχη και λέει ότι έχει να μου δώσει ο ίδιος καλύτερα. Αν το κάνει, θα σας τα στείλω.

~.~

Η ζωή μου είναι πολύ απλή και κοινή. Κανέναν δεν φέρνει σε δύσκολη θέση.

~.~

Υπόγραμμισα έναν ξένο στίχο γιατί πρωτόπεσα πάνω του μόνο αφότου είχα γράψει κάτι παρόμοιο η ίδια – και ποτέ μου δεν βάζω χέρι συνειδητά στην παλέτα των άλλων. Δεν τον αποχωρίζομαι τώρα, γιατί είναι δικός μου.

~.~

Μάταια αγωνιζόμαστε να μιλήσουμε για όσα δεν υπάρχουν πια. Η Άβυσσος δεν έχει βιογράφο.

~.~

Έπιασε ωστόσο υγρασία και είναι ώρα μου να μαζευτώ στο σπίτι. Η ομίχλη της μνήμης πυκνώνει.

~.~

Δεν είναι κουτί το παρελθόν για να το παραχώσεις σε μιαν άκρη.

~.~

Κι έτσι τραγουδώ, σαν χορωδία παιδιών σε κηδεία – γιατί φοβάμαι.

ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ

~.~

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Τα παραπάνω αποσπάσματα προέρχονται από την αλληλογραφία της E.D. και μεταφράστηκαν ειδικά για την παράσταση του Μεγάρου της ερχόμενης Πέμπτης:

«Καμιά δεν είμαι εγώ! Κι εσύ;»

Ο Νίκος Ξυδάκης σχολιάζει μουσικά και μελοποιεί αποσπάσματα από το έργο της Έμιλυς Ντίκινσον και η Όλια Λαζαρίδου αφηγείται και τραγουδά τα ολιγόλογα και λιτά ποιήματα της Αμερικανίδας.

Ένας μουσικοθεατρικός διάλογος με τον Νίκο Ξυδάκη και την Όλια Λαζαρίδου, που θα λάβει χώρα την Πέμπτη 11 Απριλίου στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, βασισμένος στην πρόσφατη έκδοση των ποιημάτων της Έ. Ντίκινσον σε μετάφραση Κώστα Κουτσουρέλη από τις Εκδόσεις Κίχλη.

Με την δημιουργική συμμετοχή των μουσικών:

Γιάννης Κυριμκιρίδης – πιάνο
Φώτης Μυλωνάς – φλάουτο

Οργάνωση παραγωγής: Τεχνότροπον – Artway Cultural Productions

Mε την υποστήριξη των Εκδόσεων Κίχλη.

Περισσότερες πληροφορίες:
https://mmb.org.gr/el/event/nikos-xydakis-olia-lazaridoy-emily-ntikinson

~.~

*

*

*