Κίτρινες ανάσες

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 27.ΙIΙ.24
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

ΚΙΤΡΙΝΕΣ ΑΝΑΣΕΣ

Εικόνες από υψόμετρο 1.200 μέτρων. Απροσδόκητες κίτρινες ανάσες της ορεινής χλωρίδας που ενθουσιάζουν κάθε βλέμμα. Εκστασιάζεται κανένας, βλέποντας αυτά τα απλά φυσικά πράγματα, τις ανεμπόδιστες εκβλαστήσεις και τις απόμερες ανθοφορίες. Και η γλώσσα, οδηγημένη από τρυφερές παρορμήσεις κι από άσβηστες μνήμες, καταφεύγει, πού αλλού; στην ποίηση, για να εκφράσει έτσι την απόλυτη ταύτισή της με την εικόνα. Επιτυγχάνει έτσι τον απόλυτο συγχρονισμό της με την άλλη, τη σιωπηλή γλώσσα του όρους, που αναδύεται αυτοφυής μαζί με όλες τις φυσικές εναρθρώσεις της:

νά του βουνού οι βιολέτες
τα μαλάματα του μονοπατιού

μα να δω μπροστά μου του θεού το πρόσωπο
μέσα στα πρωινά λουλούδια;

Πρόκειται για τον μεγαλειώδη και ανά πάσα στιγμή παρόντα Μπατσούο Μπάσο (1644-1694). Τι συγκινητική συντροφιά μέσα στα εγειρόμενα φάσματα του νου.

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Αυτά τα δέντρα σταμάτησαν εκεί στη σιωπηλή πλαγιά κι ορκίστηκαν να μείνουν για πάντα μαζί. Πιασμένα χέρι-χέρι, συμφώνησαν, να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν το βουνό μόνο με το πνεύμα των λουλουδιών τους. Κι έτσι, με τον τρόπο αυτόν, να γνωρίσουν τον παράξενο κόσμο που τα περιβάλλει και να έχουν ύστερα να διηγούνται παραμύθια μόνο με τα σιωπηλά νεύματα των κλαδιών τους.

Αυτή κι αν είναι γλώσσα.

Επειδή η επικοινωνία πάντα βρίσκει τρόπους για να καταργεί φραγμούς και δυσκολίες. Όμως, εδώ, τα βουνά και τα λαγκάδια είναι τόσο πολλά για να τελειώσουν μέσα σ’ ένα ταξίδι, έστω και μέσα στην απλή δέντρινη σκέψη.

Και οι πεδιάδες, επίσης, είναι απέραντες και ατέλειωτες.

Τι τοπίο!

Θα αντέξουν άραγε τα δέντρα σ’ αυτό το ακίνητο ταξίδι τους;

ΑΘΩΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΘΩΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

‒ Τι κάνει όμορφο ένα πρόσωπο;
‒ Ένα χαμόγελο καλοσύνης.
‒ Τι κάνει όμορφο έναν ουρανό;
‒ Ένα παιχνιδιάρικο σύννεφο.
‒ Τί κάνει όμορφο ένα τοπίο;
‒ Ένα ανθισμένο δέντρο.
‒ Μόνο τόσο λίγα;
‒ Μόνο τόσο λίγα.

ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ

Νά, εκεί, κάτω από τη βαθύσκιωτη γέφυρα, στις όχθες του πρασινόχρωμου και αργόσυρτου ποταμού, ένα νεανικό ζευγάρι διάλεξε το παγκάκι του κι αφοσιώθηκε στον εαυτό του.

Ας είναι δύο τα παιδιά, μη μπερδεύεστε, ο εαυτός τους είναι ένας, επειδή το κοινό της ύπαρξης, η τέλεια ώσμωση, η ενοποίηση, δεν έχουν φράγματα και διαχωρισμούς, δεν έχουν όρια.

Όλα έχουν καταλυθεί από την ασυγκράτητη ερωτική πνοή.

Τι ομορφιά, τι γαληνεμένη ζωή, τι επιφάνεια με τρυφερούς αναπεταγμούς, αλλά και τι βάθος με ανεξιχνίαστα μυστήρια.

Νά, εκεί, κάτω από τη βαθύσκιωτη γέφυρα, το σύμπαν μάς αποδεικνύει ότι επεκτείνεται αδιαλείπτως.

ΟΙ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ

Είναι σαν να με κοιτάζουν έκπληκτες με τα ορθάνοιχτα μεγάλα μάτια τους.

Τι χρώματα.

Πώς να τις πείσω, όμως, ότι εγώ είμαι ο έκπληκτος κι όχι εκείνες;

Πώς να τις πείσω ότι εγώ είμαι ο ενεός κι εκείνες απλώς η φεγγοβολή της χλωρίδας;

Ακόμα με κοιτάζουν και με κρατούν αιχμάλωτο.

Το γεγονός όλο μοιάζει με μία τελετή μυστηρίου, στην οποία όσο εμβαθύνεις, άλλο τόσο διαλύεσαι και χάνεσαι και γίνεσαι ένα ανυπόληπτο μόριο ύλης μέσα στην κοσμική ροή.

Ας υποκύψουμε κι ας γίνουμε μάρτυρες αυτής της ομορφιάς.

Κι ας πέσουμε, εν τέλει, πάνω στην εκτέλεση αυτού του καθήκοντος, που τόσο μας ταιριάζει και μας συναρπάζει.

ΛΕΥΚΟΣ ΓΑΜΟΣ

Στη θέα της άχραντης χιονισμένης βουνοκορφής παρεμβάλλεται η πολύανθη μηλιά. Είναι ένας πολύφεγγος πολυέλαιος που αγλαΐζει τις ημέρες και τις νύχτες, που ημερεύει τους ανθρώπους και τους ερμηνεύει θετικά.

Ο καταιγισμός του λευκού είναι προφανής.

Κι εμείς πάντα πιστοί του λευκού και των αυστηρών του συμβολισμών υποβάλλουμε τα σέβη μας.

Χαίρε λευκότης και χαίρε αγνότης.

Ω αυθεντική προβολή της παγγενέτειρας φύσης.