*
του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΤΙΛΗ
(ἐπιμνημόσυνο τρίπτυχο)
I.
1976-1977. Ἦταν κάποιο ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ζεστὰ Καλοκαίρια τῆς Μεταπολίτευσης, ὅταν τὰ δύο ζευγάρια ἔβγαιναν μαζὶ γιὰ κάποιον καιρὸ βράδυ Σαββάτου – διάλειμμα δροσερὸ μὲ φόντο τὴν πυρετώδη ἀμεριμνησία τῆς Ἐποχῆς. Τὸ ἄκουγα καθαρὰ σὰν τώρα ἀπὸ τὴν Ἰωάννα Ζερβοῦ, τὴν παράφορη Ὑπατία ἀπὸ τὸ φιλοσοφικὸ πρωτοξύπνημα τῆς ἔμφυλης νεωτερικότητας στὴ ρὶβ γκὼς τοῦ Σηκουάνα: Ὑπάρχουν τρεῖς Ἕλληνες ἐκεῖ ποὺ ἡ ἐπιστροφή τους στὴν Ἑλλάδα θὰ ἀλλάξει τὸ τοπίο τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων! Κατάπληκτος ἄκουγα τρία ἐντελῶς ἄγνωστά μου ὀνόματα συνομιλήκων: Κωστῆς Παπαγιώργης, Ἀντώνης Ζέρβας, Νίκος Λεβέντης! Πῶς!; Δὲν ἦταν ἡ γενιὰ τοῦ ‘70, ὁ Γιάννης Κοντός, ὁ Βασίλης Στεριάδης, ἡ Τζένη Μαστοράκη ποὺ ἔγραφαν τὶς φρέσκες λαμπρὲς ποιητικὲς σελίδες τῶν χρόνων μας;…
Τὴν ἀπάντηση τὴν ἔδωσε χρόνια μετὰ ὁ ποιητὴς Δημήτρης Ἀρμάος: «Δὲν θὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ ἐποχὴ ποὺ οἱ καρποί της ὡρίμασαν στὸ ὑπέδαφος.»
Ἡ ὑπερκρατούσα γενιὰ τοῦ ’70, αὐτοτελειώθηκε θεαματικῶς στὸ παλιμπαιδικὸ reunion της στὶς 19:30 τῆς Δευτέρας τῆς 23ης Ὀκτωβρίου 2017 στὸν κινηματογράφο Ἀτλαντίς, στὸν ἀριθμὸ 245 τῆς Λεωφόρου Βουλιαγμένης:
*
*
Οἱ νέοι θέλουν πάντα νὰ φθάσουν νωρίς. Γέμισε γρήγορα ἡ Διψασμένη Μεταπολίτευση ἀπὸ νέους φθασμένους. Τὸ φθάσιμο κληροδοτήθηκε ὡς ὑψηλὴ αὐταξία στὶς ἑπόμενες γενιές. Οἱ μηχανὲς παραγωγῆς τους στὴν Ἑταιρεία Συγγραφέων καὶ στὸν Κύκλο Ποιητῶν δουλεύουν νυχθημερόν. Δὲν προλαβαίνεις νὰ ξεφυλλίσεις πιὰ τὰ (συνήθως κατασκευασμένα) πειστήρια… (Γιὰ τοὺς ἀπέξω φροντίζει ἱπτάμενος ἕνας Ἵκαρος-Μπαμπασάκης-στὸν-Κόσμο-Του.) (περισσότερα…)

