*

Δεν θέλουν θόρυβο τα Χριστούγεννα.
Μέσα τους βαθιά,
Κατοικεί τις γιορτές,
Μια όμορφη ησυχία,
Κοπέλα ώριμη, γλυκιά,
Με μεγάλα μάτια,
Χωρίς τίποτα περιττό.
Στέκει με μια μικρή κλίση
Του σώματος
Έτσι σαν υποδοχή,
κατάφαση στη ζωή,
ευπρέπεια,
ανάμεσα σε φύλλα ασημίζοντα.

Μέσα από τη φάτνη
Ένα ανθρωπάκι μας γνέφει,
Ο Αιώνιος Λόγος ως βρέφος,
Χρυσάφια δεν φοράει,
Αλλά «χρυσόν» του φέρανε
δώρο οι Μάγοι.
Πιο σοφοί οι Μάγοι
Από τους σημερινούς
Που αγκαλιάζουν
Ψεύτικα είδωλα
Χοροπηδούν σαν πίθηκοι
Και με νύχια θεόρατα
Στα δάχτυλα
Μας καλοσωρίζουν
Οι περιφερόμενες μάγισσες.

Μα και ο χρόνος
Δεν θέλει πολτό αισθημάτων
Μήτε πολτό επιθυμιών.
Δεν θέλει παρελάσεις για δώρα
Δεν είναι ρολόγι
Είναι χιόνι
(που λέει ο Καρούζος)
Νερό είναι που τρέχει,
Ακούγεται η μουσική του
Στο Πήλιο, στους Δελφούς,
διασχίζοντας τη γη υπόγεια
Και ανώγεια,
Από παντού ακούεται η ροή
Μας τυλίγει και μας ταξιδεύει.

Τι χρειάζονται όλα αυτά τα πλήθη
Που κατακλύζουν τους δρόμους;
Τι χρειάζονται οι αμερικάνικες μουσικές,
Η χλαλοή;

Κρυφά γεννιέται το Παιδίον.
Αυτό που είπε ο Ηράκλειτος
Πως θα βασιλέψει:
«παιδός η βασιλίη».
Βασίλεψε όντως
Και βασιλεύει.
Βασιλεία άλλη απ’ την ουράνια
Δεν υπάρχει.
Μην ακούτε τις φήμες.
Καμώματα βασιλιάδων
Δημοκρατικές κορώνες
Φαιοχίτωνες
Και κόκκινες ψυχώσεις,
Ανάφτε ένα σπίρτο
Να καούν σαν επιθυμία,
Να εξατμιστούν.
Έχουν εκπνεύσει.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΟΥΝΕΛΑΣ

*