Αυτός ο έρωτας
Ο τόσο βίαιος
Ο τόσο εύθραυστος
Ο τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν τη μέρα
Κακός σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι κακός
Αυτός ο έρωτας ο τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας, τόσο ωραίος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος
Τόσο γελοίος επίσης
Τρέμει απ’ τον φόβο του σαν το παιδί μες στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Σαν άνθρωπος ήρεμος στο μέσον της νύχτας
Αυτός ο έρωτας που έκανε τους γύρω να φοβούνται
Τους έκανε να συζητούν
Να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας
Που οι γύρω τον παραμονεύουν ανυπόμονοι
Που εμείς οι ίδιοι καιροφυλακτούμε γι’ αυτόν
Κυνηγημένος, τραυματισμένος, ποδοπατημένος
Σκοτωμένος, απαρνημένος, λησμονημένος
Γιατί εμείς τον καταδιώξαμε, εμείς τον τραυματίσαμε
Τον ποδοπατήσαμε, τον σκοτώσαμε, τον αρνηθήκαμε
Τον λησμονήσαμε
Αυτός ο έρωτας ακέραιος
Ακόμα τόσο ζωντανός
Τόσο λαμπρός
Είναι δικός σου
Είναι δικός μου
Αυτός που υπήρξε
Αυτό το πράγμα πάντοτε καινούριο
Που δεν έχει αλλάξει
Τόσο αληθινό σαν ένα φυτό
Τόσο τρεμάμενο σαν πουλί
Τόσο θερμό και ζωντανό σαν καλοκαίρι
Μπορούμε και οι δυο μας
Να φεύγουμε, να ερχόμαστε ξανά
Μπορούμε να ξεχνάμε
Να κοιμόμαστε πάλι
Μπορούμε να ξυπνάμε, να υποφέρουμε και να γερνάμε
Πάλι ν’αποκοιμιόμαστε
Τον θάνατο να ονειρευόμαστε
Να ξυπνάμε, να χαμογελάμε, να γελάμε
Να ξανανιώνουμε
Ο έρωτάς μας μένει πάντα εκεί
Με πείσμα γαϊδουρινό
Σαν την ίδια την επιθυμία ζωντανός
Όπως η μνήμη σκληρός
Ανόητος όπως οι τύψεις
Σαν ανάμνηση τρυφερός
Σαν το μάρμαρο παγερός
Όμορφος σαν τη μέρα
Εύθραυστος σαν παιδί
Χαμογελώντας μας κοιτάζει
Και μας μιλάει χωρίς να λέει λέξη
Εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όσους αγαπιούνται
Και για εκείνους που κάποτε αγαπήθηκαν
Ναι, του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν τους γνωρίζω
Μείνε εδώ
Εδώ που είσαι τώρα
Εδώ που ήσουν και παλιά
Μείνε εδώ
Μην κουνηθείς
Μη φεύγεις
Εμείς που αγαπηθήκαμε
Μπορεί να σ’ έχουμε ξεχάσει
Εσύ μη μας ξεχνάς
Άλλον δεν έχουμε από σένα στη γη
Μην μας αφήσεις να γίνουμε ψυχροί
Πάντα όλο και πιο απόμακροι
Όπου κι αν είσαι, δεν έχει σημασία
Δίνε μας σημεία ζωής
Πολύ αργότερα, σε μια γωνιά του δάσους
Στα δάση της μνήμης
Να φανερώνεσαι ξαφνικά
Να μας τείνεις χείρα βοηθείας
Να μας σώζεις.
