*

Φριχτά μαντέματα λεν για τα γηρατειά:
Το κύμα, λεν, αφρούς στ’ αστέρια δεν θα υψώνει.
Χωρίς χαμόγελο η χλόη, τα νερά
χωρίς καρδιάς παλμό, χωρίς Θεό οι κλώνοι.

ΜΠΟΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ (μετάφραση Γ. Κοροπούλης)

Και τώρα αρχίζει το φθινόπωρο:
Πού θα μας βγάλει αυτό; Ποιος ξέρει;
Η μέρα χάραζε πρωτόφαντη
κι ήταν η πλάση καλοκαίρι.

Κάποτε νόμισα μας μίλησαν,
Χαλκιδική, τα κύματά σου,
για μια στιγμή το σύμπαν άνοιξε…
Καιρέ, γιατί πια τρέχεις; Στάσου!

Ο ήλιος στην κορφή του ανέμιζε
κι εμείς, μικροί, δεν ξέραμ’ ότι
(καθώς χωρίς σκοπό γυρνούσαμε)
δεν είν’ αιώνια η νιότη.

Και τώρα αρχίζει το φθινόπωρο:
Αργά τα θέρετρα θ’ αδειάσουν.
Θα ’ρθούν βροχές, βροντές κι αγέρηδες
σωρούς τις μνήμες ν’ αραδιάσουν.

Μπροστά παιδιά, σχολεία κι ένσημα,
προγράμματα ίδια στο κανάλι
κι ο χρόνος πια ν’ αλλάζει αμείλικτος
τη μια σεζόν πίσω απ’ την άλλη.

Ακόμα τα μαλλιά δεν άσπρισαν,
ακόμα η κούραση είναι λίγη,
μα στο μυαλό μια σκέψη φώλιασε:
το παραμύθι κάπου λήγει.

Αργά θ’ αδειάσουνε τα θέρετρα,
δυο-τρία ζευγάρια μείναν μόνα.
Γλυκέ Σεπτέμβρη, έλα και σώσε μας
από τον τρόμο του χειμώνα.

Και τώρα αρχίζει το φθινόπωρο:
Πού θα μας βγάλει αυτό; Απάντα!
— Στην άγρια νύχτα, την αφέγγερη,
μ’ έναν στερνό σκοπό. Για πάντα…

ΘΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΔΗΣ
Γερακινή Χαλκιδικής, Σεπτέμβριος 2025

*

*

*