«Το μηδέν βαθιά στα πράγματα βρυχάται»

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ
Ρουμπάι

Es muss sein

Περνά και ξανανθίζουνε χρυσά οι στίχοι έπη
κορίτσι είκοσι χρονών. Περνά – και δεν με βλέπει.
Και η Ζωή, βασίλισσα, με ακουμπά στον ώμο
και ψιθυρίζει μες στον νου τον Νόμο:
. «Έτσι πρέπει».

~.~

ΘΕΜΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ

Το νερό μες στην κλεψύδρα λιγοστεύει
και στερεύει το νερό στην ιπποκρήνη.
Ο Αιώνας σου παράξενα αγριεύει.
Ένα τίποτε τα πάντα καταπίνει.

Ό,τι πέρασε για πάντα έχει περάσει
κι ό,τι έρχεται δεν έρχεται για σένα.
Ό,τι έγινε γραφτό είναι να χαλάσει.
Τα γραφτά θα εξισωθούν με τα σβησμένα.

Το αλύγιστο αφύσικα λυγίζει
και το αήττητο ηττάται, δεν αντέχει.
Νέος άνεμος σαρώνει και σφυρίζει.
Μέλλον λέγεται και δεν σε περιέχει.

* * *

Οτιδήποτε στα χέρια σου κι αν πιάσεις,
πάντα ο θάνατος και μόνο σ’ αγκαλιάζει.
Τον ταΐζεις… αλλά δεν θα τον χορτάσεις,
το κορμί σου αλέθει όλο και σπαράζει.

Οπουδήποτε το βλέμμα σου κι αν στρέψεις,
πάντα ο θάνατος και μόνο σε κοιτάζει.
Σύνορο ύστατο, φωνή της άγριας σκέψης,
το κενό μες στ’ αντικείμενα ουρλιάζει.

Στον πυρήνα μελανό χάσμα της ύλης,
πάντα ο θάνατος και μόνο σε θυμάται.
Ό,τι αγάπησες, θυμήσου, του οφείλεις.
Το μηδέν βαθιά στα πράγματα βρυχάται.

27.3.25

~.~

POST MORTEM

Μνήμη Αλέξανδρου Πούσκιν

Ό,τι κι αν ήμουν, δεν θα με γνωρίσεις.
Ανήκω πια στην άθραυστη σιωπή.
Δεν είμαι αίνιγμα για να με λύσεις.
Δεν είμαι τίποτα – μια μαύρη οπή.

Το έργο μου – και μόνο. Εκείνο κοίτα:
Χαλκόχτιστο στην κοσμοχαλασιά,
πιο πέρα κι απ’ τη νίκη κι απ’ την ήττα…

Εγώ δεν ήμουν παρά η σκαλωσιά.

~.~

ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ ΣΤΟΝ ΡΙΛΚΕ
«Der Tod ist gross»

Στον Χρήστο Μαρκίδη

Όχι. Δεν είναι ο Θάνατος απλώς…
«μεγάλος».
Είναι ο Ένας και ο Μόνος αληθής Θεός.
Κανένας άλλος.

Είναι το αιώνια καρφωμένο και σε πάντα τα όντα βλέμμα,
το πάντα ακοίμητο, και το κυρίαρχο της σκέψης θέμα.
Είναι Αυτός που το υπάρχον όλο περιέχει
και η Σιωπή που κάθε λόγο ακούει και αντέχει.

Κι είμαστε εμείς αυτοί που ζουν εντός Του
κι όσο μάς επιτρέπει είμαστε –αν είμαστε–
κι είναι ο καθένας μας δικός Του.

Είναι ο ιχώρ που, αργά ή γοργά, κυλά διαρκώς στο αίμα
και o απλήρωτος γκρεμός που βαραθρώνει της ζωής το ρέμα.
Ο Αρχιμνήμονας που αδιαλείπτως και όλους μάς θυμάται,
ο αιώνιος Ύπνος που ποτέ… ποτέ του δεν κοιμάται.

Κι είμαστε εμείς, οι ελάχιστοι θνητοί,
που συνεχώς πασχίζουμε να τον ξεχνάμε
και που εντός του, μια στιγμή,
σχεδόν με θράσος,
να γελάσουμε τολμάμε.