*

ΚΡΑΣΙ

Στο Bourbon, στα Εξάρχεια, απόγευμα
άδειο ποτήρι, η διάφανη
σκιά του στο τραπέζι
καθρέφτης κι υπενθύμιση

Γελάει ένα κορίτσι, σου θυμίζει
τα κορίτσια που έφυγαν

Λευκό κρασί γεμίζει το ποτήρι.
Μέσα στην ύπτια σκιά
αναπνοή του χρόνου αιθέρια
άλλη σκιά ανεβαίνει.

///

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ

Πάλι και πάλι καταλήγω
να μιλάω στον εαυτό μου, ν’ αφουγκράζομαι
την καλοκαιρινή βροχή, την μακρινή ηχώ
παιδιών που παίζουν

Κυλάνε μέσα μου οι ήχοι
μαύρη σαμπάνια ανακαλεί μνήμες
σκοτεινές κι ανεπιθύμητες

Χρόνε συγχώρεσε με, σου είπα ψέματα, σκέπασε με
με το λινό μαντίλι σου, άφησε με
απ’ το ανοιχτό παράθυρο σου να περάσω.

///

ΜΕΣΑ ΣΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΜΟΥ, ΚΡΥΦΑ

Τυφλή εποχή
καμένο φιλμ
άδεια βεράντα

Τι να σου κάνει και η μνήμη
βροχή, ψίθυροι, σώματα
σκιές, σκιές, σκιές

Τι να σου κάνει και η μνήμη
θυμάται τον εαυτό της.

///

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Μην πεις σκοτάδι το άδειο βλέφαρο
τις πεταλούδες του ήλιου δεν τις είδες, όμως
είναι το φως που σου κρατάει το χέρι
μια ζωή.

ΝΙΚΟΣ Β. ΟΡΦΑΝΟΣ

*

*

*