*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

Οι παραδοσιακές ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ συνεχίζουν να υποχωρούν εκλογικά και να κινούνται προς τα δεξιά, αλλά διατηρούν ακόμη σημαντικές δυνάμεις. Οι δυνάμεις της άκρας δεξιάς αναπτύσσονται δυναμικά, αλλά δεν καταφέρνουν να κυριαρχήσουν, λόγω και των δικών τους εσωτερικών αντιθέσεων, ενώ οι εναλλακτικές στα αριστερά είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Σ’ αυτές, επικρατεί ο αποπροσανατολισμός και ο κατακερματισμός διαχρονικό χαρακτηριστικό των δυνάμεων του συγκεκριμένου χώρου[1].

Η Γερμανία δεν είναι μόνο ο καθρέπτης ενός σημαντικού μέρους του ευρωπαϊκού τοπίου, είναι κάτι παραπάνω: η καρδιά της Ευρώπης. Δυστυχώς, η Γερμανία ακόμη και σήμερα φαίνεται να μη διαθέτει αυτό που ονομάζουμε κυρίαρχο κράτος[2]. Τούτο προκύπτει κυρίως από το ρόλο της στη διεθνή σκηνή όπου μια Γερμανία χωρίς όραμα (όπως η Ευρώπη[3]) συνεχίζει να μην ενεργεί, αλλά απλώς να αντιδρά βιαστικά σε γεγονότα που διαμορφώθηκαν από άλλους.

Η περίπτωση της Ρωσίας είναι εμβληματική. Όταν ξέσπασε η ουκρανική σύγκρουση, Ευρωπαίοι ηγέτες όπως ο καγκελάριος Σολτς και ο πρόεδρος Μακρόν ήταν απρόθυμοι να συμμετάσχουν στην εκστρατεία στρατιωτικής βοήθειας για την υποστήριξη της Ουκρανίας που προωθούσαν οι ΗΠΑ του Μπάιντεν. Αναζήτησαν στιγμές διαλόγου με τη Μόσχα, χωρίς ωστόσο να έχουν το θάρρος να βγουν από τη γραμμή και να αμφισβητήσουν ανοιχτά την Ουάσιγκτον[4].

Τώρα, αντιμέτωποι με τη διαπραγματευτική πρωτοβουλία του Τραμπ, και μη θέλοντας να παραδεχτούν την ήττα τους επί του πεδίου αλλά και επί της ιδεολογίας, συνεχίζουν να προβάλλουν εντέχνως το ιδεολογικό χάσμα που τους χωρίζει από τον Αμερικανό πρόεδρο, παραμένοντας πιστοί στις κατευθύνσεις της προηγούμενης κυβέρνησης[5]. Γράφω «εντέχνως», διότι όπως θα δούμε στη συνέχεια, ουσιαστικά υποκύπτουν στα αιτήματα του Τραμπ.

Αντί να αναλάβουν πρωτοβουλία, ανοίγοντας παράλληλα ένα ευρωπαϊκό τραπέζι διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία, κάτι που οι ΗΠΑ ρητά απαγόρευαν επί Μπάιντεν ενώ τώρα το κάνουν οι ίδιες, σκοπεύουν να συνεχίσουν τη σύγκρουση με κάθε κόστος, επικαλούμενες τον φανταστικό κίνδυνο μιας ρωσικής κατάκτησης της Ευρώπης[6]. (περισσότερα…)

*

Λογοθεσίες από τον
ΗΡΑΚΛΗ ΛΟΓΟΘΕΤΗ

~

Μαθήματα από τη Σιβηρία

Ψηλά στον αρκτικό κύκλο, γράφει ο Βαρλαάμ Σαλάμωφ, υπάρχει ένα νανόπευκο, που έχει τη σοφία να οσμίζεται την αλλαγή του καιρού. Γι’ αυτό, μέρες πριν πλακώσουν οι θυελλώδεις άνεμοι και ο βαρύς χιονιάς, αρχίζει να πλαγιάζει ίσα που γίνεται ένα με τη γη και περιμένει να περάσει το κακό. Αυτό θα έπρεπε να κάνουν αν είχαν μυαλό, πριν από τις 28 του μηνός, και όσοι απαρτίζουν το δικό μας κυβερνητικό νανόπευκο. Να σκύψουν όλοι μαζί, ο πρωθυπουργικός κορμός και τα υπουργικά κλαδιά του, ώσπου να γίνουν ένα με το χώμα και να λουφάξουν. Μια κυβέρνηση για τα μπάζα όμως δεν μπορεί να σκεφτεί — γι’ αυτό θα φάει το κεφάλι της.

///

Παρανοϊκός ρεαλισμός

Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου η αμερικανική ρωσοφοβία ανακάλυπτε καταχθόνιους πράκτορες στην ερημική Αριζόνα και οι ψαράδες κάθε ειδυλλιακής λίμνης εντόπιζαν εχθρικά υποβρύχια τσέπης να κινούνται ύποπτα ανάμεσα στα καλάμια τους. Φιλήσυχοι οικογενειάρχες έσκαβαν αντιπυρηνικά λαγούμια στο κελάρι και έφηβοι που έστηναν ερασιτεχνικούς σταθμούς στον αχυρώνα έπιαναν αινιγματικά μηνύματα από βραχνές ραδιοσυχνότητες. Παραλλήλως, ιπτάμενοι δίσκοι περιπολούσαν από το Τέξας μέχρι την Αλάσκα και αυτοσχέδιοι πολιτοφύλακες περνούσαν καταυλισμούς ξυλοκόπων για βάσεις αρειανών. Κακόβουλοι κυκλώνες κατάπιναν μαχητικά αεροσκάφη στην Ανταρκτική και μυστηριώδη πειράματα στη Φιλαδέλφεια εξαφάνιζαν ολόκληρα πλοία.

Σήμερα ο κόσμος φαίνεται διαυγέστερος — αλλά μόνο στην κακοήθειά του. Οι κάμερες αγρυπνούν ακόμα και στο ασύχναστο σοκάκι των μύχιων πόθων μας και η προσωπική μας ζωή αστυνομεύεται με ελάχιστα προσχήματα, τα συρτάρια με τα εσώρουχά μας ανακατεύονται από το μακρύ χέρι των διαφημιστικών εταιρειών και οι σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός κάνουν τον γύρο του διαδικτύου. Τα ίδια και στη δημόσια σφαίρα. Οι άλλοτε ανομολόγητες «μαύρες» επιχειρήσεις προβάλλονται σε όλα τα κανάλια, οι εμπιστευτικές διαπραγματεύσεις κοινολογούν το περιεχόμενό τους και οι απόκρυφες συνθήκες δημοσιεύονται πριν καν υπογραφούν. Τα ρεζιλίκια των μυστικών υπηρεσιών βρίσκονται στο μενού του βραδινού δελτίου ειδήσεων και οι στρατιωτικές μετακινήσεις στη Γάζα ή στην Ουκρανία, δορυφορούνται από ανελέητη δημοσιότητα. Ο Τραμπ είναι τόσο ξεπατοκαλάθας που δεν μπορεί να κρατήσει για τον εαυτό του ούτε μια ιδιωτική συνομιλία, ο Βανς είναι απροκάλυπτα ωμός στο δημόσιο βήμα και ο Μάσκ δεν κάνει κανένα επιχειρηματικό βήμα χωρίς να το προαναγγείλει πανηγυρικά. (περισσότερα…)