*

Ο Αόριστος και ο Μέλλων
ροφούν νέκταρ αμπέλων.

Μ’ ύφος γελούν τεμπέλικο
πλάι στον Υπερσυντέλικο

ενώ τον συγκαθήμενο
κερνούν τον Παρακείμενο.

Γύρω τους μύρια φώτα
λάμπουν του Ενεστώτα.

Λέει κάποιος: είμαι ωραίος
γιατί είμαι Στιγμιαίος!

Και ο άλλος, ο Διαρκής:
εγώ είμαι ο ευειδής!

Με τούτα και με κείνα
κυλούσε στην Αθήνα

των Χρόνων η βεγγέρα
και λόγια όλο αέρα.

Γιατί όλοι τους γνωρίζαν
κι ας μη το τελαλίζαν:

Μόν’ ο Τετελεσμένος
ο χρόνος είναι σένιος!

ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΑΡΕΛΗΣ

*

*

*