Πέρλες

*

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 30.viii.24
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

ΠΕΡΛΕΣ

Σχεδόν σαν πέρλες. Τι διάταξη κι αυτή. Ελαφρά καμπύλη, συμμετρική, για να υποδεχτεί από πάνω της τον αόρατο λαιμό. Όμως εκεί κοντά βρίσκεται και ο φαινομενικά ελλείπων λαιμός. Το φυτό το γνωρίζει και σχηματίζει το ημικύκλιο του πάθους. Περικυκλώνει και διακοσμεί με λεπτότητα την αφαίρεση του ορατού.

Διεισδύω κι εγώ σιωπηλά και θαυμάζω. Μετέχω.

ΝΥΧΤΩΝΕΙ

Νυχτώνει και στο γκαζόν του πάρκου αναδύονται δροσιές και υπόκωφοι ήχοι. Η νύχτα έχει πάντοτε τις δικές της φωνές, που είναι ερωτήσεις και απαντήσεις συνάμα. Καταχωνιασμένα μυστήρια δίνουν μια αίσθηση ομίχλης σε άνωση. Κάποιοι έφυγαν και κάποιοι παραμένουν ακόμα στο σκοτεινιασμένο πράσινο. Είναι κάτι μήνες, όπως ο Αύγουστος, που ούτε εμείς θέλουμε το σπίτι, ούτε κι εκείνο μας καλεί. Ας γίνουμε λοιπόν νομάδες σ’ αυτήν την περιορισμένη έκταση του λιβαδιού. Ας κινηθούμε από δέντρο σε δέντρο και από ξέφωτο σε ξέφωτο σαν πραγματικοί θηρευτές του φεγγαριού και των άστρων. Ιχνηλάτες κάποιων απόκοσμων στιγμών.

ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ

Μοιάζει με εκτυφλωτικό κάτοπτρο με κόκκινες διαχύσεις. Μοιάζει, ίσως, και με μικροσκοπικό τηλεσκόπιο που ανιχνεύει αποστάσεις. Στέκομαι μπροστά του κι αισθάνομαι πως με ρουφάει ολόκληρον. Όχι, δεν είναι σαρκοφάγο. Μάλλον προσπαθεί να προσεταιρισθεί ό,τι μπορεί από τον περιβάλλοντα κόσμο του, για να δυναμώσει την αυτοφυή ομορφιά του.

Τι έχω να του δώσω; Τι μπορώ να μοιραστώ μαζί του;

Τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός ίσως από κάποιες προθέσεις σκέψεων. Πιθανόν. Ας το πλησιάσω πιο πολύ:

«Να σε λέω κόκκινη καλημέρα;», το ρωτώ.

«Λέγε με», απαντά με στόμφο και αναλάμπει.

ΣΕ ΑΝΥΠΟΠΤΗ ΣΤΙΓΜΗ

Ιδού μια φωτογραφία σε ανύποπτη στιγμή. Κοιτάζοντας, ξαφνικά, προς το καθημερινώς γνώριμο και ολοφώτεινο τοπίο, νιώθω σαν να το βλέπω για πρώτη φορά. Ξανασκύβοντας πάνω του, αισθάνομαι πως ασυναίσθητα βιώνω πλέον μια παραδείσια στιγμή σε διάρκεια, μια ικμάδα μυστικής ομορφιάς, που έχει ελάχιστο παρόν, αλλά πολύ μέλλον. Και τώρα, μπαίνοντας στο μέλλον της πλέον, διαπιστώνω ότι μοιάζει με κλασικό θέμα φυσικού τοπίου, ένα αγαπημένο φόντο των αναγεννησιακών ζωγράφων. Άραγες όλα εκείνα τα τοπία τους ήταν πάντα αληθινά με μια προϊούσα έκφανση της μελλοντικής αποκαλυπτικής αλήθειας τους; Σιωπώ έκπαγλος και ξαναμπαίνω στην ατμόσφαιρα του παρωχημένου χρόνου. Ήμουνα κι εγώ εκεί. Πώς νιώθω τώρα ότι πριν φωτογραφίσω το τοπίο αυτό, το παρανοούσα συνεχώς!

ΥΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗΝ ΔΡΥΝ

Θα ήθελα να πω «υπό την αγροτικήν δρυν», αλλά το άφησα για χάρη του μπαρμπα-Αλέξανδρου. Την ονομάτισε μια φορά και από τότε πάει, πέρασε πια, ως κορυφαία και σημαδιακή έκφραση. Αλλά για να πούμε και του σοφού Σκιαθίτη το δίκιο η ώριμη δρυς έχει πάντα κάτι το αγέρωχο και βασιλικό πάνω της. Στη σκιά της, λοιπόν, κι εγώ απόφαγα ένα μεσημέρι λίγο ψωμί ( έναν ψωμό άρτου, θα έλεγε ο μνημονευθείς) με λίγο τυρί και μια μικρή ντομάτα. Πίνοντας νερό από την παρακείμενη πηγή, η οποία, σημειωτέον, μεταμορφωνόταν αμέσως σε εύθυμο ρύακα, ευφράνθηκα και καλοτύχισα τον εαυτό μου για τη βίωση της στιγμής αυτής. Δεν θέλουμε πολλά πράγματα για να νιώσουμε αυτό το ξεχωριστό αίσθημα πληρότητας, που για μια στιγμή μας κάνει ευχάριτες, ταπεινούς και κατά παράδοξο τρόπο συνετούς.

Αλλά γιατί, όμως, πάντα το ξεχνάμε κι όλο θέλουμε κι όλο ψάχνουμε κι όλο ζηλεύουμε τον πλησίον;

ΞΕΡΑΘΗΚΕ

«Όλοι θα φύγουμε», πρόλαβε να πει το δέντρο κι ύστερα ξεράθηκε. Δεν πρόλαβε ν’ αποσώσει τον λόγο του και τα κλαδιά του έγιναν εύθραυστα κόκαλα. Τι κρίμα. Αν άντεχε λίγο ακόμα, θα είχε συμπληρώσει γεωμετρικά το γέμισμα του κύκλου του και θα ήταν ένα πληθωρικό επίγειο φεγγάρι στηριγμένο σ’ ένα δάχτυλο. Τώρα το υφαντό του κύκλου του ξεφτίζει και μόνο τα μυρμήγκια το επισκέπτονται και καθημερινά το σιγοτρώνε. Μοίρα.