Μυστικά νερά

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 29.Ι.24
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

*
ΜΥΣΤΙΚΑ ΝΕΡΑ

Περπατάς στις ανηφοριές των βουνών και ξαφνικά κάτι σκιρτάει μέσα σου. Ακούς τον γνώριμο ήχο του νερού, που κατρακυλάει χαρούμενο. Τρέχεις τότε να το συναντήσεις και να προσεταιριστείς την αστραφτερή δροσιά και τη λάμψη του. Ναι, είναι το απόκρυφο, το μυστικό, το κρυφό νερό, που τρέχει διάφανο, μοναχικό και πάναγνο μέχρι να φτάσει κάτω στους οικισμούς και την ασύδοτη ανθρώπινη συνύπαρξη. Σκύβω και πλένω τα χέρια μου και μαζί το πρόσωπό μου. Πίνω και γεύομαι την αφρίζουσα καταρροή του. Ξεκουράζομαι στη θέα και την ομορφιά της εικόνας του. Του λέω ότι μου μοιάζει και το πιστεύει. Αφού άλλωστε με βλέπει κι αυτό προσεχτικά μέσα από τα χίλια βλέμματά του. Τι εμπειρία κι αυτή: να σε κοιτάζει το νερό και να σε εγκρίνει.

*
ΔΙΑΧΥΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Συνήθως αποδεχόμαστε το μυστήριο όχι μόνο με την έννοια της θρησκευτικής τελετουργίας, αλλά και με την έννοια της ασύλληπτης γνώσης, στην οποία δεν έχει πρόσβαση ο ανθρώπινος νους. Με την έννοια ακόμα του κρυμμένου μυστικού, του οποίου η ενδεχόμενη αποκάλυψη προκαλεί φόβο και συχνά τρόμο. Το μεταφυσικό μυστήριο παραδόξως σαγηνεύει υπέρμετρα την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Κι αυτό το βρίσκεις όχι μόνο στο νυχτερινό σκοτάδι, αλλά και στο άπλετο φως της ημέρας. Ωστόσο το σκοτάδι είναι πάντα το πιο ατμοσφαιρικό. Προσωπικά με μαγνητίζουν τα σκοτεινά μυστικά των εγκαταλειμμένων σπιτιών, εκεί που γεννήθηκαν, έζησαν, παντρεύτηκαν και πέθαναν άνθρωποι και τώρα μέσα στην ερημιά κυκλοφορούν μόνο οι σκιές τους σαν θαμπές και αόριστες αναμνήσεις. Η μνήμη μάς φωτογραφίζει, ακόμα κι αν έχει ξεχάσει το ακριβές σχήμα των πραγμάτων. Η μνήμη είναι μια αραιή ψιχάλα μέσα στην πεδιάδα της νοσταλγίας. Μαζί της φέγγουμε.

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΝΘΕΩΝ

Κάθε φυσική παρουσία επιθυμεί την προσοχή του περίγυρου. Και για να αποσπάσει αυτή τη γύρωθεν προσοχή μετέρχεται κάθε εφικτό τρόπο. Συνήθως εφευρίσκει συμπεριφορές και σχήματα στη γλώσσα της αισθητικής, για να προκαλέσει το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό. Εδώ συναντάμε αυτό το άνθος της γλάστρας, που μας δίνει μαθήματα σφαιρικού σχεδιασμού. Μας δείχνει ή μας λέει με τον εικονικό του τρόπο πώς γίνεται η σφαίρα. Σε λίγο που θ’ ανθίσουν όλα τα μπουμπούκια του θα είναι μια κατάλευκη μπάλα καθισμένη στο στόμιο ενός πήλινου πιθαριού. Κι έτοιμη να κυλήσει προς το μέρος μας. Επειδή η αίσθηση δεν αργεί να γίνει παραίσθηση.

*
ΜΕΓΕΘΗ

Ιδού που θέλησα να αναμετρηθώ με το σιωπηλό κυπαρίσσι. Προσπαθώ να ακούσω κάτι από μέσα του, αλλά τα φύλλα του δεν ψιθυρίζουν τίποτα και η σιωπή του έχει διαποτίσει βαθιά μέχρι και το ξύλο του κορμού του. Κάθε φορά θαυμάζω αυτά τα θαρρετά κυπαρίσσια, καθώς επικάθονται σαν ένα πελώριο θαυμαστικό πάνω στη γραφή της γης. Τι μας λέει η γραφή της γης; Μα, το πόσο μικροί είμαστε. Και ας υπάρχουν οι άφρονες, που δεν το πιστεύουν.

*
Ο ΔΡΟΜΟΣ

«Πάμε, πάμε να φύγουμε», με προτρέπει συνεχώς ο δρόμος.

«Μα, να πάμε πού;»

«Οπουδήποτε, ή, καλύτερα, στο παντού. Έτσι θ’ αποφύγουμε και το δίλημμα της επιλογής προορισμού. Φύγαμε;»

«Μα, πώς;»

«Ακόμα πιο απλό. Κάνοντας το πρώτο βήμα.»

*
ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ

«Μην τολμήσει καμιά πυρκαγιά να περάσει από δω. Ούτε μια μικρή φλογίτσα της. Θα ξεφυσήσω τρελούς ανέμους με βροχή και θα τη σβήσω. Θ’ ανοίξω τους κρουνούς των καταρρακτών μου και θα την πνίξω. Θα βρυχηθώ και θα την τρομάξω. Θα προτάξω τις δαγκάνες μου και θα την απωθήσω. Με όλο το μένος μου θα την εξοντώσω!»

Έλεγε, παραμιλώντας το στοιχειό του δάσους, επειδή κακές ειδήσεις έφταναν στ’ αυτιά του.

Κι εγώ, ακούγοντάς το, το πίστεψα. Και ύστερα, κάπως, ησύχασα.