Άνθρωποι

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Απόψε ξεκινώ για τις αθάνατες πορείες
θα διηγούμαι στους θεούς ηρώων ιστορίες
θα λάμπει σμαραγδένιο το πεπερασμένο σώμα
μα αν με ρωτάς τι λαχταρώ: να μείνω λίγο ακόμα.

~.~

Η ΝΥΜΦΗ

Περνά περνά μια νύμφη,
αδράξτε τον αέρα
γευτείτε το απαλό της πάτημα·
σπάει σαν ρόδι ο θόλος του ουρανού
για μια βραδιά και μόνο
κι όποιος τη χάσει χάνει την πνοή του.

(Το δέρμα που αγαπάς
σωστά στην άνοιξη το ζήτησες,
αν είναι αλήθεια οι μύθοι των Ελλήνων
κι η ζάλη που τρυγά τη φαντασία σου.)

Προσπέρασε· στα διχασμένα φύλλα
στα ανήσυχα νερά τη νιώθω ακόμα.
Είχαν πλαγιάσει τα παιδιά μας
είχαν τα αλεπουδάκια κοιμηθεί
δεν ήρθαν νέα απ’ τα πουλιά
και ποιος μπορεί να δει
στο κάτω κάτω της γραφής τα αερικά;

~.~

ΤΟ ΣΥΔΕΝΤΡΟ

Μη φύγεις μέσα στην ασήμαντη γαλήνη,
ακόμα και τις πιο κοινότοπες στιγμές
το σύδεντρο δονείται από κρυφές φωνές.
Θόρυβο θόρυβο! – για τούτο να προσεύχεσαι·
τους σύντροφους που σείουν τα κλωνάρια
το πάτημα το θεϊκό στα φύλλα
τον θρήνο που αντηχεί στην αναχώρησή σου.

Τις βόμβες μην τις φοβηθείς, καλέ·
τα αυτιά κλειστά, με την ψυχή αφουγκράσου
γιατί στη φωτισμένη κάμαρα που αφήνεις
τη στολισμένη με το περιδέραιο του θανάτου
μια παιδική φωνή σου λέει: «Μη φύγεις».

~.~

Η ΔΙΑΘΗΚΗ

Βαθιά σκεπτόμενος ο ποιητής
στου Μεσαιώνος το λυκόφως
αφού στοχάστηκε τις έριδες, τις θλιβερές
συγκρούσεις, σβήνοντας και μια και δυο
τα λόγια τα πικρόχολα προς τους εχθρούς
ή φίλους, σφίγγει τη γραφίδα ξαφνικά
και τη διαθήκη του συνθέτει:

«Εκείνον μνημονεύω τώρα, τον ποιητή
που ξάπλωσε στην ξενιτιά για πάντα
και πάνω στο στερνό του σπίτι ζήτησε
να γράψουν πως πολέμησε για την πατρίδα.
Κι αυτόν που χάραξε βαθιά στην πέτρα
τον πόνο για τη χώρα του, καθώς
μαζί κυλούσαν στο φρικτό σκοτάδι,
κι ας ήταν τόσα κύματα μακριά της».

Μακάριος όποιος φεύγοντας αφήνει
τέτοιους στίχους στην όμορφή του γλώσσα·
την ίδια την καρδιά του βλέπεις, ταξιδιώτη.