Η οδός

Κι έρχεται κάποτε η στιγμή
που πρέπει οριστικά
απ’ όπου έφτασες
να αποσυρθείς,
και από καθεμιά του βίου σου
κακώς νοούμενη ιθαγένεια
ν’ αποχωρήσεις…

από το χώμα
που στηρίζονται τα πόδια σου
αυτό που σου ‘δωσε
ως εδώ
ταυτότητα, προορισμό
και δρόμο να βαδίσεις

από τις σχέσεις
που εγκατέστησες
τις μέρες σου
κι έγιναν
σιδηρά δεσμά
και χρόνιες εξαρτήσεις

από τις χίμαιρες
που την καρδιά σου
στοίχειωσαν
κλέβοντας πάντα τη χαρά
πριν αξιωθείς
να την κρατήσεις

από τις θάλασσες
των πόθων σου
που δεν σου πρόσφεραν
μια απάνεμη
μικρή ακρογιαλιά
για ν’ ακουμπήσεις

απ’ την ατέλειωτη βουή
των λογισμών
που έδιναν σχήμα
στις αισθήσεις σου
και χάραζαν
ζωής βηματισμό
και στέρεες πεποιθήσεις

απ’ τις σημαίες της ελπίδας
που ανέμισες
κι άνοιγαν
νέο στάδιο κάθε φορά
κι αθλοθετούσανε σκοπό
να κυνηγήσεις…

Απομακρύνσου
–τώρα που κατάλαβες–
απ’ όλα αυτά
από τις μάταιες της καρδιάς
και του μυαλού
περιπλανήσεις

και μάθε
ότι εντός σου βρίσκεται
η μόνη αληθινή οδός
όταν θα σκύψεις σιωπηλά
στα έγκατα
του είναι σου

μία φωνή που ψιθυρίζει
απαλά
ν’ αφουγκραστείς
και με παράδοση
πιστά
ν’ ακολουθήσεις…

~.~

Χωρισμός

Αν ύστερα απ’ όσα είπαμε
δεν επιζήσει έστω
ένας κρυμμένος ψίθυρος
κάποιας εξώκοσμης φωνής
ένας παλμός
κάποιας ανάσας μυστικής
ένα αποτύπωμα αχνό
μιας ζωγραφιάς χρωματιστής
μια εναρκτήρια νότα
σε συγχορδία
εναγώνιας προσευχής
επίμονα ίχνη
αγέρωχης περπατησιάς
πάνω στην άμμο της ζωής

στοιχεία που στοίχειωσαν
το χώρο
με ενδείξεις ζωντανής αγάπης
για να μπορείς
να ξαναρθείς…

Τότε εις μάτην εκοπιάσαν
τα ξενύχτια
εις μάτην μέναν ανοιχτοί
οι ουρανοί
εις μάτην η ενσάρκωση
κι ο πόνος
άλαλα, ξέπνοα σημάδια
μιας ξεχασμένης πια
γραφής…