*
Θέση μάχης

Καθώς διαβαίνουν τα χρόνια θα ’πρεπε
να πλησιάζουμε στους στόχους μας.
Τα περιττά και τα άχρηστα βαραίνουν υπερβολικά﮲
πολλά –όχι όλα– μπορούμε να τα αποχωριστούμε
χωρίς μεγάλη προσπάθεια, κοιτάζοντας έξω από
το ανοικτό παράθυρο, στον κήπο μετά την πρωινή βροχή
καθώς τα πουλιά βρήκαν ευκαιρία να ξεδιψάσουν
Η δικιά μας δίψα πορεύεται όλο και πιο μειούμενη
Κάπου είχα γράψει, στο περιθώριο ενός βιβλίου
κατά πάσα πιθανότητα, πως όταν χάνεις μια διάσταση
έχεις παραιτηθεί από κάθε αξίωση απ’ την πραγματικότητα.
Διάσταση, όχι βάρος. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά
Πολλά πράγματα βέβαια προσεγγίζονται με λάθος τρόπο
Θέλω να πω ότι το λάθος συνίσταται στο να αποφασίζεις
αυτό που θέλεις να κάνεις πρώτα και μετά να επινοείς
λόγους δικαιολόγησης. Βέβαια ό,τι και να κάνεις θα το μετανιώσεις.
Θα περιμένω λοιπόν μέχρι να ξυπνήσεις μέσα στη νύχτα
και να σβήσεις το φως. Είναι η ώρα που έξω χαράζει.
Ακριβώς λίγο πριν το τέλος του μονοπατιού της δικαίωσης.

~.~

Απεικόνιση

Πως γίνεται να ξέρεις χωρίς να θυμάσαι; Απλά δεν γίνεται.
Αλλά και να γνωρίζεις μόνο ενθυμούμενος πισωγυρίζεις σε αναμνήσεις
που τις περισσότερες φορές απέχουν από το παρελθόν που έχεις ζήσει.
Τις περισσότερες φορές διαπιστώνεται δίπλευρη διαστρέβλωση
της πραγματικότητας του παρελθόντος. Με κάθε θύμηση
ανακαλύπτεις νέες λεπτομέρειες. Μπλεγμένα πράγματα﮲
τότε αρχίζεις να οικτίρεις με ένταση τον εαυτό σου.
Θα μου πεις πάλι αυτό είναι ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο
Όπως το γέλιο ή το κλάμα του μικρού παιδιού.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος δεν θέλει
και δεν μπορεί να δεχτεί το ανθρώπινο﮲ τόσο απλά.
Γράφω τα παραπάνω αντιλαμβανόμενος τη συρρίκνωση
του ενδιαφέροντος, τις στερεότυπες εκφράσεις του είδους:
έτσι και αλλιώς με το πέρασμα του χρόνου
η ομορφιά συνηθίζεται ή η κρυμμένη επιθυμία να διαβάζεις
ανάποδα τους δείκτες του ρολογιού στον καθρέφτη, χωρίς λογική
προσπάθεια, αυθόρμητα. Τόσα και άλλα τόσα πως συνάδουν
με τις απόψεις των επιλεγμένων βιβλίων της κανονικότητας.
Δήθεν κανονικότητα, βέβαια, συνοδευόμενη από μια δήθεν
ελευθερίας επιλογής. Εν ολίγοις, πρόκειται για το ύστατο καταφύγιο
επεξεργασμένης εκλογίκευσης που επιζητεί απεγνωσμένα
εξεζητημένης λεπτότητας απαντήσεις κενού νοήματος.
Όλες τις φορές που δοκιμάζεται η ίδια πλοκή, η συμμετοχή
βαίνει μειούμενη μέχρι στο τέλος εξαφανίζεται. Μοναξιά καλύπτει
τη μπροστινή βεράντα που βλέπει στο πέλαγος.
Οπισθοχώρηση κραυγάζει ο σαλπιστής. Η ιστορία επαναλαμβάνεται
μάλλον σαν παλιό παραμύθι. Αλλά εσύ πιά δεν συμμετέχεις.

~.~

Η κίνηση του κόσμου

Αν επιμένω να θυμάμαι δεν είναι για να βρω δικαιολογίες
που μιλώ όλο με ίδιες παλιωμένες λέξεις.
Και τι θαρρείς πως είναι οι καινούριες;
Μια πρόσκαιρη παιδιάστικη απείθεια, στις παλιές.
Οι νεωτερισμοί παρουσιάζουν ελάχιστο ενδιαφέρον
δεν περιέχουν καμία έκπληξη, ίσως γιατί αντιλαμβάνομαι
ότι δεν υπάρχει σ’ αυτούς τίποτα ουσιώδες νέο
κι ότι δεν είναι παρά δειλές παραλλαγές.
Η μνήμη έχει ουσία δεν είναι για πέταμα. Ούτε την
ξεφορτώνεσαι μόνο με το βλέμμα στο μέλλον.
Δεν εξαλείφεται το ριζωμένο φαντασιακό, παρότι
δεν διαθέτει καμία απτή πραγματικότητα.
Όμως όλο τούτο έρχεται πάντα αργά ως επιμύθιο
ποτέ ως προετοιμασία﮲ και ο κόσμος εξακολουθεί να κινείται
μη γνωρίζοντας την ύπαρξη κανενός από μας. Ή μάλλον γι’ αυτό
ο κόσμος συνεχίζει να κινείται, και αυτό που μένει σε μας
είναι απλά μια απεικόνιση της σχέσης μας με αυτόν.
Ίσως το μόνο που μας απομένει. Όταν έλθει η ώρα να αδειάσεις
το δωμάτιο κανείς δεν σου ανοίγει την πόρτα﮲ τότε
το χέρι σου που απλώνεται αβέβαιο και τρεμάμενο
συναντά μόνο τη μνήμη, αυτή που μπόρεσες να αντέξεις.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΕΛΑΣ

 

*