*

ΤΟ ΧΑΛΙΚΙ

Μαζεύω ένα χαλίκι απ’ τους Αγίους Τόπους
σ’ το φέρνω να το κάνεις φυλαχτό·
εσύ το κάρφωσες στον τοίχο – μια
να σε ξυπνά σαν κόκορας και μια
να σου ετοιμάζει βραδινό.

Ανόητε! Πώς θα σε βλέπουν τώρα
τα μάτια των νεκρών; Αυτά σου βρέχουν
το ξεραμένο σου λαρύγγι
όταν διαπράττεις ύβρη. Ζούμε σ’ άνυδρα
χρόνια – μπορεί και να έβρεξε πολύ.

Μαζεύω ένα χαλίκι – ψέματα·
μοιραία μπήκε στο σανδάλι μου
και το ’φερα μαζί μου στην πατρίδα.
Πες μου, πιστεύεις σ’ ό,τι αποκαλούμε
μοίρα; Μίλα στον αγαθό σου φίλο.

~.~

ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Τσάι του βουνού με άγριο μέλι·
δίνω στη γεύση σου ό,τι θέλει
υπό την προϋπόθεση
να επιτεθώ στα χείλη σου
και να τα βρω απροστάτευτα.

Τα τείχη σου δονούνται από τη μουσική
–θα σε φωνάζω «Ιεριχώ»–
όμως η τύχη σου δεν κάνει υπερωρίες
γι’ ανθρώπους που σκορπούν τα χρόνια τους
στις άσημες πολίχνες. Πες πως είμαι

κουτός, το δέχομαι και το επιτελώ
μα τι άλλο μένει τούτη τη βραδιά
που βρέχει για να νιώσουμε ενοχή;

Ψάχνοντας την παρομοίωση
που θα λυτρώσει το αίνιγμα
τα σύννεφα θα γίνουν
διαρρήκτες στα κλειστά κορμιά μας·
τα σύννεφα θα γίνουν συνεργοί μας.

~.~

ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ

Η ποίηση λέει τα πράγματα όπως έγιναν·
εγγράφει τις αβέβαιες αναμνήσεις μας
πάνω σε βότσαλα άθραυστα και θάλασσες
ερμητικά κλειστές. Χωρίς ντροπή χωρίς αιδώ
υπεροψία κι έπαρση υποβάλλει σ’ έκπτωτους
διασκεδαστές και συλλαμβάνει τις σκιές
μες στην ειρκτή των φοβερών μας στίχων.

Στα θραύσματά της καταφεύγουν
οι ανήσυχοι κι οι ευάλωτοι του κόσμου τούτου·
μονάχα αυτοί νοούν τη διάλεκτο του ανέμου
καθώς φυσά και ξεφυσά και φέρνει ειδήσεις
από τα βάθη των δασών που καίγονται μπροστά μας.

~.~

ΘΕΟΙ

Διόνυσος καλεί Εσταυρωμένο·
το βράδυ πού θα πάμε; Μάης ζυγώνει
θαρρώ θα σε σταυρώνουν κάπου κι όπου να ’ναι
θα μ’ αναστήσουν πάλι. Φόρα τα λευκά σου
καθώς διασχίζουμε τη γη τους
τα πόδια μας στ’ αγκάθια βουτηγμένα
τα μάτια μας γεμάτα με αίμα.

Θα κουραστούμε· μες στον κήπο των θεών
θ’ αναπαυτούμε. Προσευχές φωνές στα χαμηλά·
θ’ ακούμε. Μα είναι ο κόσμος μας κλειστός
τρομακτικά ανεξήγητος. Θνητέ μας φίλε
τον τρόπο ακόμα ψάχνουμε να σου το πούμε.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟΣ

~.~

*

*