*

Όταν διαβάζω ένα βιβλίο και νιώθω όλο μου το κορμί να παγώνει τόσο ώστε καμιά φωτιά να μη μπορεί να με ζεστάνει, ξέρω ότι αυτό είναι ποίηση. Όταν αισθάνομαι σωματικά σαν μου έχουν πάρει το κεφάλι, ξέρω ότι αυτό είναι ποίηση. Αυτοί είναι οι μόνοι τρόποι να την αναγνωρίσω. Υπάρχει άλλος;

 

Πώς ζουν οι περισσότεροι χωρίς να σκέφτονται διόλου; Τόσοι πολλοί ζουν στον κόσμο –το διαπιστώνεις στον δρόμο– πώς ζουν; Πού βρίσκουν τη δύναμη να ντυθούν το πρωί;

 

Η αλήθεια είναι τόσο σπάνια που είναι απολαυστικό να την λες.

 

Βρίσκω έκσταση στη ζωή – η χαρά του να ζεις από μόνη της φτάνει.

 

Όταν έχασα το φως μου, με παρηγόρησε η σκέψη ότι τα αληθινά βιβλία είναι τόσο λίγα στη γη που θα μπορούσα εύκολα να βρω κάποιον να μου τα διαβάσει όλα.

 

Δεν ξέρω τίποτα στον κόσμο τόσο ισχυρό όσο μια λέξη. Μερικές φορές γράφω μία και κάθομαι μετά και την κοιτάζω ώσπου ν’ αρχίσει ν’  αστράφτει.

 

Μα δεν σου φαίνεται η αιωνιότητα τρομακτική;… Η σκέψη αυτή ότι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε για πάντα και η ύπαρξή μας ποτέ να μην πάψει. Ο θάνατος, που όλοι τρέμουν επειδή μας πετάει στο άγνωστο, εμπρός σε τούτη την ατέρμονη, ατελεύτητη ζωή μοιάζει ανακούφιση.

 

Emily Dickinson, Ποιήματα, Εκλογή-Προλεγόμενα-Μετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης, Κίχλη, Ιούνιος 2022. Το βιβλίο παρουσιάζεται απόψε στα Χανιά στις εφετινές Νύχτες του Ιουλίου.

*

*

*