~.~

Η αρετή του μια και μόνη: δεν στρογγύλευε.

* * *

Ανόητος δάσκαλος. Στο ερώτημα «και πώς να ζήσω;» εκείνος απαντούσε: «όπως νομίζεις».

* * *

Για κάποιο λόγο η κολακεία δεν τον έπιανε. Καταδικάστηκε λοιπόν να ζει στεγνός μες στους πιωμένους.

* * *

Στα πράγματα τα δεύτερα ήταν πάντα πρώτος.

* * *

Γενναίος; Διόλου! Απλώς από παιδί είχε αναισθησία στον φόβο.

* * *

Στα έργα του τόνιζε τις μεταβάσεις, τους συνδέσμους, τους κρυφούς αρμούς από μοτίβο σε μοτίβο. Οι θαυμαστές τον εγκωμίαζαν, κι ύστερα τα κομμάτιαζαν και τα πουλούσαν σκόρπια.

* * *

Η υπεροψία του; Παιδιάστικη. Έδινε σημασία στην αλήθεια.

* * *

Όσοι δεν τον γνωρίζανε, τον είχαν για αφιλόδοξο. Ποιος τώρα να σκεφτεί πως είχε αλλεργία στις δάφνες.

* * *

Άνθρωπος αισιόδοξος βαθιά. Ο Αρμαγεδδών ήταν γι’ αυτόν το αντίδοτο στην πλήξη.

* * *

Υψιπετούσε για καιρό. Θα του άρεσε όμως κάπου κάπου να χαμέρπει.

* * *

Είχε σε αφθονία όσα περίττευαν. Του έλειπαν μονάχα τα αναγκαία.

* * *

Τον ενθουσίαζαν οι Αθώοι. Στο εικονοστάσι του είχε την Ζαν ντ’ Αρκ, τον Τσε, την Κοκκινοσκουφίτσα…

* * *

Πνεύμα απ’ τα ράθυμα. Δούλευε για το Μέλλον.

* * *

Στα ζόρια ήταν αλύγιστος. Μιλούσε, ουρούσε, αποπατούσε ορθός.

* * *

Εντελώς ανεπίδεκτος μαθήσεως. Τον ξαφνιάζε κάθε πρωί η αχρειότης.

* * *

Συνήθως κόμπιαζε· η γλώσσα του ήταν γεμάτη άνω τελείες.

* * *

Στο θαύμα ήταν που πίστευε, καθόλου στις καλές προθέσεις.

* * *

Καπάτσος σ’ όλα του. Το σφάλμα το διόρθωνε με σφάλμα.

* * *

Ποτέ δεν πρόδωσε τους φίλους του. Μέχρι το τέλος έμεινε στο τέλμα τους μαζί τους.

* * *

Κι ο εγωισμός του ακόμη ήταν όλος αυταπάρνηση.

* * *

Ποτέ δεν έγινε οπαδός. Ντρεπότανε να δείξει τη χαρά του.

~.~

ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΑΡΕΛΗΣ

~.~

*

*

*