ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ

Είχε πέντε δωμάτια
το σπίτι μας.
Στο πρώτο βάλαμε
τα έπιπλα
στριμώξαμε τραπέζια
και κρεβάτια
και όση μνήμη μπορεί
να έχει ένα παιδί.

Στο δεύτερο άρχισε
η γιαγιά να μαγειρεύει
ιστορίες
στο τρίτο και στο τέταρτο
φυλάγαμε τις σκέψεις μας.
Στο πέμπτο με λεπτές κουρτίνες
κοιτάζαμε τη θάλασσα.

Είχε και το κρυφό
που έμπαινες από τον τοίχο
και άφηνες αναθήματα.

Μετά ξαπλώσαμε
και κοιμηθήκαμε
όλα τα χρόνια.
Γι’ αυτό δεν έμαθα
να περπατώ.

※ ※ ※

ΑΥΡΙΟ

Μπαίνει στο σπίτι
ουρανός.
Ομίχλη κίτρινη
κάθεται στις καρέκλες.
Βουίζει μέλισσα
στο άνθος
παίρνει τη γύρη
των ματιών.

Κλείσε τα βλέφαρα
σου λέω,
που σε κρατώ
στην αγκαλιά
που τρέμω μη
σε χάσω.

Αύριο πάλι να ’ρθεις
στ’ όνειρό μου
με τα κεριά
με τ’ άλογα
με νύχια και με δόντια
να κρατηθώ
από τα χέρια σου.

※ ※ ※

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Έτσι που άνοιξε
η φωτογραφία
είδα το έρημο λιμάνι.
Πλοία σε στάση ανάπαυσης
άνθρωποι περιφέρονταν
με το παλιό τους μέλλον.
Βαλίτσες και μπαούλα άδεια.

Κρατείστε μου μια θέση
είπα στον οδηγό.
Δεν ξέρω πού πηγαίνουμε
αλλά θα το γνωρίσω
το σπίτι μας.
Έχει δυο κάμαρες κλειστές
και μιαν ομίχλη.
Έχει και τον πατέρα
που περιμένει
δώδεκα χρόνια ζωντανός
στην πολυθρόνα.

※ ※ ※

ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Απ’ όλα τα βουνά
αγάπησα
εκείνο το απόκρημνο
σκοτάδι
που κατεβαίνει
στο πρόσωπό σου.
Εκείνο το πικρό νερό
στα μάτια
βγάζει πνιγμένες λέξεις
ξεριζωμένους ποταμούς.
Ανοίγει έρημους
στον κόσμο.

※ ※ ※

ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Αόρατη της νύχτας μηχανή
παλεύεις να κοιτάξεις πέρα.
Τις μέρες σου αέρας
τις μετρά
στις πάνω ρούγες
και στα περιβόλια.
Έρχεται κουκουβάγια
και ρωτά
πόσα πουλιά
πόσα κοτσύφια
περάσανε και σήμερα
στην κάτω γειτονιά.
Πόσα θα κρύβεις χρόνια
που πονούσαν.

ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ