ΤΑ ΚΟΛΙΜΠΡΙ

Σκάβουνε το χαράκωμα οι φαντάροι
για να προφυλαχθούν απ’ τον εχθρό,
έξω πετούν το χώμα με το φτυάρι
γύρω απ’ το χαράκωμα σωρό!

Είναι το χώμα αφράτο μαξιλάρι
με τα συστατικά του ένα σωρό
και φύτρωσε το πράσινο χορτάρι
και τ’ άνθια με τη φύση κηπουρό!

Με τους στρατιώτες τώρα στ’ όρυγμά τους
κι από αυτοπεποίθηση γεμάτους
να βλέπουν απ’ το βάθος του αμπρί,

μικρά πουλιά ν’ αρμέγουν τα καλούδια,
που κρύβονται στης φύσης τα λουλούδια,
πριν μια ριπή να φάει τα κολιμπρί!

~.~

ΑΓΑΠΗΣΑ

Αγάπησα των ουρανών το θάμπος,
με κέρδισε η λάμψη του φωτός
της άνοιξης ο πράσινος ο κάμπος,
ορίζοντας στο βλέμμα μου ανοιχτός!

Αγάπησα του φεγγαριού το λάμπος,
των αστεριών με τράβηξε το φως,
γονάτισα πιστός και νιώθω σάμπως
να μου ’δωσε ευλογία ο Χριστός!

Έδωσα στον συνάνθρωπο αγάπη,
που γράφει των πατέρων το κιτάπι
κι ως γαλαντόμος μοίρασα χαρά

κι ενώ φτάνει η ώρα που θα φύγω,
εισέπραξα αγάπη μόνο λίγο!
Όμως αυτό τους άλλους αφορά!

~.~

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Στη θάλασσα της ποίησης βουλιάζω,
χωρίς όμως ποτέ μου να πνιγώ,
γιατί τον εαυτό μου ανεβάζω
πάντα μες απ’ την ποίηση εγώ!

Τα νάματά της πίνω κι αγιάζω,
με τη φωνή αυτής δοξολογώ
ό,τι μέσα στους στίχους μου δοξάζω
κι ό,τι μες στα σονέτα υμνολογώ!

Είναι η ποίησή μου μία σκάλα,
που φτάνει ως τον έβδομο ουρανό,
ανάμεσα στ’ αστέρια τα μεγάλα

κι εκεί ψηλά το μόνο που φρονώ,
είναι πως με αυτή δε θα πεθάνω,
γιατί βουλιάζω μόνο προς τα πάνω!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ