Τζάκι Κέυ, Χαρτιά Υιοθεσίας

Μέρος Πρώτο, Κεφάλαιο 3ο: Λίστες Αναμονής

(Μτφρ.- σχόλια: Μαρία Μπλάνα)

Στο πρώτο πρακτορείο που πήγαμε
δεν μας ήθελαν στις λίστες τους
δεν μέναμε αρκετά κοντά σε κάποια ενορία
ούτε ήμασταν από αυτούς που πάνε εκκλησία
(αν και αποφύγαμε να αναφέρουμε πως ήμασταν κομμουνιστές)…
Στο δεύτερο μας είπαν
πως δεν βγάζαμε αρκετά λεφτά.
Στο τρίτο μας συμπάθησαν
αλλά η λίστα αναμονής ήταν ήδη στα πέντε χρόνια.
Πέρασα έξι μήνες προσπαθώντας να μη χαζεύω
τις κούνιες ή το καλαθάκι για μωρά στα καροτσάκια του σούπερ-μάρκετ,
να μην σκέφτομαι πως το παιδί που ήθελα θα μπορούσε
να ‘ναι τώρα πέντε χρόνων.
Στο τέταρτο πρακτορείο η λίστα είχε κλείσει.
Στο πέμπτο μας έβαλαν στη λίστα αλλά πάλι δεν είχαν μωρά.
Κι όπως βγαίναμε από την πόρτα
είπα Α, ξέρετε, δεν μας νοιάζει το χρώμα.
Κι έτσι απλά, η αναμονή τελείωσε.

Σήμερα το πρωί έφτασε ένας υπηρεσιακός φάκελος
από το Εδιμβούργο: μια μονοσέλιδη αναφορά
Κατάφερα να ελέγξω το αρχείο σας
(φυλάσσεται σε μικροδιαφάνεια, όπως όλα τα αρχεία πλέον).
Οι ακόλουθες πληροφορίες είναι από τα γράμματα της μητέρας σας:
Η μητέρα σας ήταν δεκαεννέα χρόνων όταν σας γέννησε.
Ζυγίζατε σχεδόν τέσσερα κιλά.
Της άρεσε το χόκεϋ. Δούλευε στο Αμπερντήν
ως σερβιτόρα. Είχε ύψος ένα και εβδομήντα δύο.

Νόμιζα πως τα είχα κρύψει όλα
πως δεν είχε μείνει ίχνος
από κάτι που θα μπορούσε να μας προδώσει

Έβαλα Μαρξ Ένγκελς Λένιν (όχι Τρότσκι)
στο καλάθι των άπλυτων – σιγά μην έχωνε
τη μύτη της εκεί.

Όλα τα τεύχη του Ημερήσιου Εργάτη
τα έχωσα κάτω απ’ τον καναπέ
ξεκρέμασα το περιστέρι της ειρήνης απ’ τον τοίχο του καμπινέ
την αφίσα του Πολ Ρόμπσον με τη λεζάντα δώστε του το διαβατήριό του
από τον τοίχο της κουζίνας.

Άφησα μια προτομή του Ρόμπερτ Μπερνς
τις αστυνομικές μου ιστορίες
και τα άπαντα του Σέλλεϋ

Και να σου την στις 11.30 ακριβώς
της βάζω καφέ
από το νέο ουγγρικό σερβίτσιο μου

κι εύχομαι, η χαζή, πως δεν θα ρωτήσει
την προέλευσή του – ειλικρινά
αυτό το μωρό μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι.

Κάθεται σταυροπόδι στον καναπέ
μου φαίνεται ακούω τα φύλλα του Ημερήσιου Εργάτη
να θροΐζουν από κάτω της.

Λοιπόν, λέει, ενδιαφέρον το σπίτι σας
Βλέπει τα φρύδια μου να σηκώνονται.
Είναι διαφορετικό, διευκρινίζει.

Γαμώτο κι εγώ πάλευα όλο το πρωί
να το κάνω να μοιάζει συνηθισμένο
– ένα υπέροχο σπίτι για το μωρό.

Κουμπώνει το παλτό της όλο χαμόγελα
Σκέφτομαι
έχω σκοράρει

Μα καθώς η μπάλα πλησιάζει στα δίχτυα
το βλέμμα της πιάνει, την ίδια στιγμή με το δικό μου,
μια κόκκινη κορδέλα με είκοσι κονκάρδες
για την παγκόσμια ειρήνη

Ξεκάθαρη σα σφυροδρέπανο
πάνω στον τοίχο
Α, λέει, είστε ενάντια στα πυρηνικά όπλα;

Στο διάολο όλα. Με μωρό ή χωρίς.
Ναι, της λέω. Ναι, ναι, ναι.
Θα ‘θελα αυτό το μωρό να μεγαλώσει σ’ έναν κόσμο
Χωρίς πυρηνικά όπλα.