ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 2000-2020

Ποιά ἡ ποίηση τοῦ 21ου αἰώνα καὶ ποιοί οἱ ποιητές της; Χιλιάδες ποιητικὲς συλλογές, εἴτε τυπωμένες ἀπὸ ἐπώνυμους οἴκους εἴτε αὐτοεκδόσεις, ἑκατοντάδων ἢ καὶ χιλιάδων ποιητῶν ποὺ ἀναζητοῦν τὴν θέση τους στὴν Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία. Τί μένει ὅμως καὶ τί περνάει ἀπὸ τὴν κρησάρα τῆς κριτικῆς; Τί ἐπιβιώνει –ἢ ἔστω, τί φαίνεται ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει– στὴν μνήμη τῆς ἀναγνωστικῆς κοινότητας;

Ἀποπειρώμενο μιὰν ἀπάντηση στὰ παραπάνω, τὸ Νέο Πλανόδιον ἐγκαινιάζει τὴν ἑβδομαδιαία στήλη ‘‘Νέοι ποιητὲς ἑνὸς νέου αἰώνα. Διαρκὴς ποιητικὴ ἀνθολογία 2000-2020’’. Γιὰ διάστημα δύο ἐτῶν καὶ ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2019, θὰ ἀνθολογοῦνται κάθε ἑβδομάδα ἕνα ἢ περισσότερα ποίηματα ἑνός/μιᾶς συγγραφέα, ποὺ θὰ πληροῦν δύο προϋποθέσεις: θὰ εἶναι α) δημοσιευμένα μετὰ τὸ 2000, καὶ β) γραμμένα ἀπὸ ποιήτριες ἢ ποιητὲς 45 ἐτῶν καὶ νεώτερους, γεννημένους δηλαδὴ ἀπὸ τό –σημαδιακό– 1974 καὶ ἑξῆς.

Τὰ ποιήματα θὰ παρατίθενται πολυτονισμένα, δίχως ὅμως ἄλλες παρεμβάσεις στὸ πρωτότυπο. Ἐπίσης, στὸ τέλος κάθε ἑξαμήνου θὰ δημοσιεύεται στὸν ἱστότοπο ὁ Θησαυρὸς Ἀναγνώσεων μὲ τὴν μορφὴ ἀναλυτικοῦ καταλόγου, ὅπου καὶ θὰ καταγράφονται ὅλες οἱ ποιητικὲς συλλογὲς ποὺ ἐξετάστηκαν κατὰ τὸ διάστημα αὐτό. Τὰ ποιήματα ποὺ θὰ προκύψουν στὸ πέρας τῆς διαρκοῦς αὐτῆς ἀνθολόγησης, συμπληρωμένα ἐνδεχομένως καὶ μὲ ἄλλα, θὰ ἀποτελέσουν τὸν κορμὸ μιᾶς ἔντυπης Ἐκλογῆς.

Οἱ σκοποὶ τοῦ ἐγχειρήματος, δύο: ἡ ἀνάδειξη τῶν ἀξιανάγνωστων ποιημάτων ποὺ γράφονται στὶς μέρες μας ἀπὸ νέους ποιητές· καὶ ἡ συμβολὴ στὴν ἐπόπτευση τῆς νεοελληνικῆς ποίησης τοῦ τρέχοντος αἰώνα, μακριὰ ἀπὸ παρελκυστικὲς κατηγοριοποιήσεις, αἰσθητικὲς ἢ/καὶ ἰδεολογικές.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ 

---

Μὲ δεδομένο τὸν τεράστιο ὄγκο τῆς τρέχουσας ποιητικῆς παραγωγῆς, ποὺ ξεπερνᾶ τοὺς 800 τίτλους ἐτησίως (813 γιὰ τὸ 2017, βάσει ἐπίσημων στοιχείων ἀπὸ τὴν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη), θὰ ἀποτελοῦσε ψευδαίσθηση τὸ νὰ θεωρεῖ κανεὶς ὅτι μπορεῖ νὰ τὴν παρακολουθήσει στὴν πληρότητά της. Ἀντ’ αὐτοῦ ὅμως, δίδεται ἡ ὑπόσχεση μιᾶς φιλότιμης ἐξέτασης ὅλων τῶν βιβλίων ποὺ θὰ τεθοῦν ὑπ’ ὄψιν τοῦ ἐγχειρήματος. Οἱ φίλοι νέοι ποιητὲς μποροῦν (παρακαλοῦμε πολὺ μὲ ἁπλὸ δέμα/ἐπιστολή) νὰ τὰ στέλνουν στὴ διευθύνση: Ἁγ. Λαύρας 60, Νεάπολη, Ν. Ἰωνία Ἀττικῆς 142 33 [Μὲ τὴν ἔνδειξη: “Αθ. Β. Γαλανάκης γιὰ τὸ περ. Νέο Πλανόδιον” στὰ στοιχεῖα τοῦ παραλήπτη]

---

Θωμᾶς Ἰωάννου

(Ἱπποκράτους 15, Θεσσαλονίκη, Σαιξπηρικόν, 2011)

Αὐτὸ τὸ τίποτα

Αὐτὸ τὸ τίποτα
Ποὺ σηκώνω
Ὅλη μου τὴ νιότη
Μὲ λύγισε

Ἴσως καλύτερα
Νὰ ἄντεχα τὰ πάντα
Θὰ εἶχα κι ἐγὼ ἕνα κίνητρο
Θὰ πίστευα ὅτι ἄξιζε τὸν κόπο
Νὰ ἐπωμιστῶ τὴν ὕπαρξή μου

Θὰ μποροῦσα νὰ ἐπικαλεστῶ
Τὸ ἐλαφρυντικὸ τοῦ ματαιωμένου ἄθλου
Ποιός θὰ μὲ κατηγοροῦσε
Ἄλλωστε γιὰ λιποψυχία
Ἐμένα ποὺ διάλεξα μιὰ βέβαιη ἀποτυχία

Θὰ ἤμουν ἕνας δαφνοστεφὴς ἡττημένος
Τὸ τιμώμενο πρόσωπο
Μιᾶς μνήμης συλλογικῆς

Ὅμως αὐτὸ τὸ τίποτα
Ἀσήκωτο
Ὅσο πιὸ ἐλαφρὺ
Τόσο περισσότερο
Σὲ τραβάει κάτω

~.~

Τὸ ὑστερόγραφο τοῦ ἔρωτα

Μετὰ τὸν ἔρωτα ἕνα τσιγάρο
Ἀναγκαία μετάβαση ὕλης
Ἀπὸ τὴ σάρκα σὲ σποδό

Στήλη καπνοῦ τῆς μνήμης
Τῶν πεσόντων ἐπὶ τῆς κλίνης
Ἐκείνων ποὺ ἀνδραγάθησαν στὸν ἔρωτα
Ἀλλὰ ἔμειναν στὰ μετόπισθεν τῆς ζωῆς
Ὅλων αὐτῶν ποὺ ἁρπάξανε
Ἀπὸ τὴ φλεγόμενη χαίτη τὸ πάθος
Καὶ πυραναλώθηκαν
Ἀλλὰ τοὺς κατέσβησε ἡ ζωή

Στὴ μνήμη ὅσων πέρασαν
Ἀπὸ τὴ φωτιὰ γιατὶ πίστεψαν
Πὼς μόνο ὅποιος καίγεται θὰ ἀξιωθεῖ
Λίγη δροσιὰ στῆς νύχτας του τὸ χῶμα

Ἂς θυμηθοῦμε ἐκείνους ποὺ ἐξομολογήθηκαν
Μὲ ἀναμμένα κάρβουνα στὸ στόμα τους
Ὑπέστησαν τὰ ἐγκαύματα τῶν ὅρκων
Καὶ λούστηκαν τὴ διάψευση
Ὡς σωτήρια πυρόσβεση

Μετὰ τοὺς σπασμοὺς τῆς φωτιᾶς
Μὴ λησμονεῖς τὴ στάχτη
Αὐτὸ τὸ ὑστερόγραφο τοῦ ἔρωτα

~.~

Καρδιὲς ἀπὸ τραπουλόχαρτα

Ἔρχονται κάποιοι
Ἐντολοδόχοι τοῦ πεπρωμένου
Νὰ παίξουμε χαρτιά
Μάθανε πόσο ἔκδοτος εἶμαι στὰ παίγνια
Πόσο βολικὸς ἀντίπαλος εἶμαι ἐν τέλει

Μὲ τὸ δρεπάνι του ἔκοψε ο πανταχοῦ παρών
Μὴν πεῖς πὼς πήραμε ὅλοι
Τὸν ἴδιο ἀριθμὸ φύλλων
Πὼς τὸ μερτικό μας ἦταν ἴσο
Γιατὶ ἀλλιῶς βάρυνε
Στοῦ καθενὸς τὰ χέρια ἡ μοῖρα

Ἄλλοι βρέθηκαν μὲ ἕτοιμο χρῶμα
Στρωμένο χαρτὶ θριάμβου
Κάποιοι πάλι ἔχασαν τὸ χρῶμα τους
Λὲς καὶ ἡ μοῖρα τοὺς ἔκαιγε τὰ δάχτυλα
Βιάστηκαν νὰ πετάξουν τὰ χαρτιά τους
Καὶ νὰ φύγουν βλαστημῶντας τὴν τύχη τους
Μερικοὶ κι ἂς ἦταν ριγμένοι
Δὲν ἐγκατέλειψαν τὶς θέσεις τους
Βέβαιοι πὼς θὰ ἀλλάξει τὸ φύλλο
Κι ἄλλοι μπλόφαραν μὲ ὑπονοούμενα ἰσχύος
Κερδίζοντας ἔστω τὶς ἐντυπώσεις

Δὲν ξέρω πῶς θὰ τελειώσει
Ἢ ἂν ἔχει τέλος αὐτὴ ἡ παρτίδα
Ἐγὼ συνέχεια λέω: «Μέσα»
Κάποιος κοιτάζει τὰ φύλλα μου
Μὰ τὸ περνάω στὸ ντούκου

Ἄσ’ τους μωρὲ νὰ κρυφοκοιτάζουν τὴ νίκη
Ἡ ἥττα μας εἶναι ἀναπόφευκτη
Ὅσο κι ἂν ἀνακατεύουμε τὴν τράπουλα
Ἔτσι σημαδεμένη ποὺ εἶναι
Μὲ ἀόρατη μελάνη λυγμοῦ

Καρδιὲς εἴμαστε ἀπὸ τραπουλόχαρτα
ποὺ καταρρέουν
Ἀπὸ τόσα δάχτυλα καὶ τζόγο

---

Ὁ Θωμᾶς Ἰωάννου γεννήθηκε τὸ 1979 στὴν Ἄρτα. Μεγάλωσε στὴν Πρέβεζα, ὅπου ζεῖ καὶ ἐργάζεται. Σπούδασε ἰατρικὴ στὴν Ἀθήνα καὶ εἰδικεύεται στὴ νευρολογία. Ποιήματα καὶ κείμενά του ἔχουν δημοσιευθεῖ σὲ διάφορα λογοτεχνικὰ περιοδικά. Ἔχει ἐκδώσει τὴν ποιητικὴ συλλογή Ἱπποκράτους 15 (2011).