Γράμμα από τη Μαδρίτη

Μιὰ μαδριλένικη ἐπιστολὴ στὰ ἑλληνικά

Το όνομά μου είναι Φραγκίσκος. Μένω στην Μαδρίτη αλλά έκανα διδακτορικό βυζαντινολογίας στο πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ (2015-2019). Τώρα μένω στο σπίτι του πατέρα μου. Κάνω αίτηση για μεταδιδακτορικές υποτροφίες και κάνω μαθήματα Ελληνικών μέσω Skype με μία καθηγήτρια που μένει στην Αθήνα. Κάνω κι ένα μεταπτυχιακό που μου δίνει τη δυνατότητα για να γίνω καθηγητής ιστορίας σε κάποιο Λύκειο ή Γυμνάσιο.

Ο COVID μπήκε στη ζωή μου το βράδυ της Δευτέρας 9^ου Μαρτίου. Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο όπου κάνω το μεταπτυχιακό, η κυβέρνηση της Μαδρίτης διέταξε το κλείσιμο των πανεπιστημίων και των σχολείων μετά τη Τετάρτη. Άκομα η ατμοσφαίρα δεν ήτανε τεταμένη και μετά το μάθημα πήγα στο μπαρ που βρίσκεται κοντά στο πανεπιστήμιο. Ήμασταν μόνο λίγο ανήσυχοι. Τώρα η απόφαση της κυβέρνησης έχει δεχτεί κριτική: καποιοί λέγουν ότι δε ληφθήκανε μέτρα έως τις 9/03 γιατί στις 8/03 ήταν η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (η τωρινή κυβέρνηση της Ισπανίας είναι αριστερή). Εγώ πιστεύω πως πήρε χρόνο, στην Ισπανία και στις άλλες χώρες, για να καταλάβουμε ότι ο COVID είναι ένα σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να λάβουμε πρωτοφανή μέτρα. Όταν, λοιπόν, αποφάσισα να μην λάβω μέρος στις εκδηλώσεις για την μέρα της γυναίκας επειδή σκέφτηκα πως θα υπήρχε πολύς κόσμος, φάνηκα κότα. Την επόμενη μόλις μέρα μετά την ανακοίνωση της κυβέρνηση, πλήθος κόσμου έσπευσε στα σουπερμάρκετ και πήρε όλο το φαγητό και άλλα πράγματα όπως χαρτί υγείας: ήρθε η Αποκάλυψη και όλοι έχουν διάρροια.

Αυτό έγινε το βράδυ της Δευτέρας. Το επόμενη μέρα άκομα έχουμε μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Πήγα στο μάθημα όπως και οι είκοσι από τους τριάντα μαθητές που είναι εγγεγραμένοι στο μεταπτυχιακό. Το κορίτσι μου, η Μαρίνα, χρησιμοποίησε το μετρό εκείνη την ίδια μέρα και δεν είδε τίποτα παράξενο. Πέρα από αυτή την πρώτη κόκκινη σημαία (το κλείσιμο των σχολείων από την κυβέρνηση), τα υπόλοιπα φαίνεται πως θα παρέμεναν ίδια. Ωστόσο σύντομα είδαμε ότι η πόλη άλλαξε. Την Τετάρτη μπορούσε να δει ακόμα κανείς παιδιά στο πάρκο αλλά το κορίτσι μου και εγώ είδαμε πολλά ασθενοφόρα επίσης. Πολλοί άνθρωποι ήταν φοβισμένοι, άλλοι αρνήθηκαν να αλλάξουν τις συνήθειές τους. Μετά την Τετάρτη το σχέδιο μου ήτανε να μείνω στο σπίτι μου είτε στο σπίτι των γονέων της Μαρίνας και να χρησιμοποιήσω μόνο το αμάξι μου, όχι τις δημόσιες συγκοινωνίες.

Το Παρασκευή η κυβέρνηση της Ισπανίας εμφανίστηκε στη τηλεόραση και ανήγγειλε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Όταν είδαμε τον κανονισμό την επόμενη μέρα, αντιληφρήκαμε ότι δεν θα μπορούμια πια να μεταφερούμε από το ένα σπίτι στο άλλο ούτε με αυτοκίνητο. Τότε η Μαρίνα πήγε με τους γονείς της και εγώ έμεινα με τον πατέρα μου. Αυτή για μένα ήταν η πραγματική αρχή της καραντίνας. Αλλά αυτή είναι μόνο η δική μου προοπτική. Η Μαρίνα έπαθε ένα μεγαλύτερο σοκ όταν το πανεπιστήμιο της ματαίωσε το ταξίδι για τη διδακτορική της έρευνα στην Γερμανία: όλη η δουλειά που είχα καταβάλει εδώ και ένα χρόνο για αυτό το ταξίδι δε σήμαινε τίποτα πια. Αυτή δραστική αλλαγή ήτανε κρίσιμη για αυτήν.

Ωστόσο, η Μαρίνα και εγώ είμαστε προνομιούχοι. Μένουμε στο σπίτι μας και δουλεύουμε κοντά στα μέλη της οικογενείας μας. Η μητέρα μου δουλεύει άκομη σε ένα συπερμάρκετ. Δεν μπορούμε να συναντηθούμε αλλά κάθε μερα πρέπει να πηγαίνει στην δουλειά γνωρίζοντας ότι μπορεί να προσβληθεί από τον ιό και να τον μεταδώσει στη μητέρα της, τη γιαγιά μου. Οι γηραιότεροι είναι οι πιο ευάλωτοι: πρόσφατα πέθανε ήδη τη γιαγιά μίας φίλη μου εξαιτίας του COVID. Εγώ μόνο περιμένω στο σπίτι, σε μια γειτονιά ατάραχη, και εύχομαι τα νέα να βελτιωθούν σύντομα.

FRANCISCO LOPEZ-SANTOS KORNBERGER