Θανάσης Γαλανάκης, Χαιρετισμός στον δόκτορα

Χαιρετισμὸς στὸν δόκτορα

Κι ἀφοῦ ἀπ’ τὴν αἴθουσα τοῦ Τύπου ἀποχωρεῖ,
μπαίνει στ’ ἁμάξι, χαλαρώνει τὸ σακάκι,
βάζει μπροστὰ κι’ ἀπ’ τὸ Ὑπουργεῖο ἀναχωρεῖ
– παρκάρει ἔξω ἀπ’ τὴν αὐλὴ στὸ ἐκκλησάκι.

Ἄδειο ἀπὸ κόσμο, ὅλοι μέσα, κι’ ἀπορεῖ
ποὺ συμμορφώνονται ἔτσι: «Χάθηκε ἡ πίστη;
Ὣς κι’ ὁ νεοκόρος ὁ κουτσὸς πλέον οἰκουρεῖ;
Κι’ ὁ ἁριστερός μου ψάλτης πάει, ὁ γιὸς τοῦ χτίστη…»

Παρασκευὴ καὶ εἶναι οἱ Χαιρετισμοί.
Τοῦ Τριωδίου τὶς σελίδες ἀντικρύζει,
κοντὰ ἕνα δίωρο μετὰ οἱ μακαρισμοί·
ψέλνει ἠχηρὰ τὰ στιχηρὰ καὶ ἀναβρύζει

ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς του μιὰ φωνή,
γιὰ ὅλον τὸν κόσμο προσευχὴ βγαίνει ἀπ’ τὰ στήθη
– σπίτι γυρνᾷ πολὺ ἀργά· κι’ ἐκεῖ ἀφθονεῖ
φωνὴ ἑπτὰ παιδιῶν – νάνοι στὸ παραμύθι.

Καμιὰ φορὰ ἀπὸ τὸ πρόσωπο καὶ μόνο
φαίνεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ νιώθει τὸν πλησίον·
αὐτὸς ποὺ ξέρει νὰ γιατρεύῃ ἀπ’ τὸν πόνο,
ξέρει τὸ αἷμα, τὸν ἵδρῶτα, φλέγμα, πύον

νὰ ἰσορροπῇ σὰν Ἱπποκράτης· καὶ τὸν φθόνο
νὰ προκαλῇ στὸ ἄγριο πλῆθος τῶν ἀχρείων
ποὺ λοιδoροῦν κι’ ἔπειτα χάνονται στὸν χρόνο,
σὰν κόκκοι ἅλατος σ’ ἀπόπλυμα ὀμβρίων.

Ἀπὸ τὸ πρόσωπο καὶ μόνο, ταπεινός,
σ’ ὅλα ἕνας ἄνθρωπος σεμνός, σχεδὸν κοινός,
χαμηλῶν τόνων, προσηνής, οἰκογενειάρχης
– στὴ μάχη ἐνάντια στὸν ἐχθρὸ δεινὸς στρατάρχης.

………………………………………………………..

Μ’ ἕνα χαμόγελο ποὺ ἡ πίστη σου στεριώνει
τιμᾷς τὸν ὅρκο σου, μὰ καὶ τὸ παντελόνι,
ἐνῷ ἄλλοι σκιάζονται μὴ σκίσουν καμιὰ φόδρα…
Κλίνω τὸ γόνυ εὐλαβικά, Σωτήρη Τσιόδρα.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ