Στιχάκιας, Πέντε ποιήματα

luna park

Oh Captain my Captain!
 
Στέκεσαι αγέρωχος με βλέμμα ονειροπόλο
και νιώθεις το μπαλκόνι σα μια πλώρη
που ταξιδεύει και γυρνά τον κόσμο όλο
«Βίρα τις άγκυρες σαλπάρει το βαπόρι!»
 
Captain εσύ και πλήρωμα δυο πολυθρόνες
από μπαμπού, στον πρώτο όροφο –εκεί πάνω-
(Οι Κύκλωπες με Ray Ban και οι Λαιστρυγόνες
με τις Σειρήνες τραγουδάνε… Μητροπάνο)
 
«Captain my Captain» για πηδάλιο μια βρύση
και για πανί ανοίγει –αυτόματη– η τέντα
(Στον ήλιο δίνεις διαταγή να πάει να δύσει.
Μετά, μια fisherman στο στόμα –γεύση μέντα–)
 
Κι αρχίζεις να φωνάζεις. «Πάμε! Βίρα!
Έχουμε Πόλεμο!» Φωνάζεις… ολοένα
Αν δε σε ήξερα, θα ’λεγα φταίει η αλμύρα
πολύ φοβάμαι όμως πως φταίνε τα… ληγμένα!
~ . ~
Επετειακό
 
(…Αν είχε φανταστεί σε τι πατρόν
θα ράβανε τον κόσμο έτσι ωραίο
αντί για λάβαρο θα σήκωνε ο Πατρών
αυθόρμητα το δάχτυλό του το μεσαίο…)
 
Η Πίτσα από τα Γκράβαρα
βλέπει καυλιά για λάβαρα
σε κόσμο wash and go
και θα ’ναι απόλυτα ευτυχής
αν την πηδήξουνε δυο τρεις
και μπει σε talent show
 
Κι ο Σάκης απ’ το Φάληρο
τα βράδια ένα τάληρο
πουλά την κάθε στύση
Σε ένα τζακούζι τρία χι
και σε μοντέρνα εκδοχή
μα… δε μπορεί να χύσει
 
Όνειρα cabrio Και Jeep
κι από φαιά ουσία ντιπ
μες στο κεφάλι
Αρκεί να πέφτουν τα Ευρώ
να χαλαρώνει των νευρώ-
νων μας το χάλι
 
(… Α ρε κόσμε φουκαράκο
τζάμπα σούβλισες το Διάκο
και στη σούβλα πλάι –τι φρίκη!–
μια πιατέλα με τζατζίκι…)
~ . ~
Δοτική
 
Ενώ έκανα το μάγκα
πείστηκες κι εσύ –ανάγκα–
–βλέπεις ανωτέρα βία–
και με άφησες… συμβία
 
Με πονά η απουσία
μου στερεί τη συνουσία
εμένα –που– άμα τη εμφανίσει
πάντα έβρισκα τη λύση
 
Εν αδίκω ή εν δικαίω
παραπονεμένος κλαίω
το πουλί μου εν συγχύσει
θέλει να κελαηδήσει
 
Και τελών εν διεγέρσει
λέω ωραία που ’ταν πέρσι
που καμιά φορά –εν μέρει–
άγγιζα και κωλομέρι
 
Αναμένω εν εξάρσει
του εμπάργκο σου την άρση
γιατί εν πάση περιπτώσει
έχω –λίγο– μαραζώσει
 
Τι να κάνω που καμία
δεν υπάρχει εν εφεδρεία
λίγο να με ανακουφίσει
τώρα που τελώ εν στύσει
 
Έτσι που είναι εν αχρηστία
σκέφτομαι συχνά στ’ αστεία
–ελαφρά τη συνειδήσει–
την παράτολμη τη λύση
 
Αναλώμασι δικής μου
και απουσία της καλής μου
(ποιος τις χέζει τις δαπάνες)
να το ρίξω στις πουτάνες…
 
Μόνος μου –πια– εν Αθήναις
κι ενώ λείπεις κάποιους μήνες
σκέφτομαι εν κατακλείδι
σε ποιο να σε γράψω… αρχίδι
~ . ~
Luna Park
 
Ανακυκλώνω σκέψεις, συναισθήματα
–πώς έχει γίνει μια ζωή ένα κουβάρι–
θα φύγω και θα πάω στο φεγγάρι
να στέλνω προς τη γη ραδιοκύματα
 
Θα φτιάξω μια κεραία (πιάτο) τέλεια
και θα τη στήσω μέσα στους κρατήρες
θα κάθομαι αραχτός να πίνω μπίρες
χαζεύοντας του κόσμου τη συντέλεια
 
Η γη, θα –γύρω από τον ήλιο– περιφέρεται
κι εγώ, θα –γύρω– περιφέρομαι απ’ τη γη
το Luna Park μου, μια σπουδαία διαφυγή
από έναν κόσμο που, ό,τι θυμάται χαίρεται
 
Θα γίνω φίλος με αστέρια και κομήτες
Θα κάνω σχέση με την αστρική τη σκόνη
πια –η βαρύτητα– δε θα με καθηλώνει
και θα πηγαίνω στων δαχτύλων μου τις μύτες
 
Κι όσο θα ζω μέσα στο πάρκο της Σελήνης
μόνος, κυρίαρχος, τη φέξη και τη χάση
όταν οι άλλοι πια θα με έχουνε ξεχάσει
εσύ θα το ’θελα λιγάκι να επιμείνεις…
~ . ~
Βάλε Ντίνο
 
Με τρύπια κάλτσα και παπούτσι φέτα σόλα
Θέλεις να μπω σε εστιατόριο κυριλέ
να μανουβράρω με νυστέρι τη μπριζόλα
απολαμβάνοντας εκστατικά το μποζολέ
 
Εγώ δεν ξέρω το κρασί να δοκιμάζω
με Σομελιέ δεν έχω μάθει να μιλάω
και θέλω όταν τον κατάλογο διαβάζω
να παίρνω πρέφα τι προσφέρεται να φάω
 
Ξέρω, κανόνισες να κάνεις τα μποτέ σου
–μαλλί στην τρίχα και νυχάκι γαλλικό–
κούκλα θα είσαι αλλά δε σκέφτηκες ποτέ σου
πως εκεί μέσα εγώ παθαίνω πανικό
 
Δεν ξέρω ποιο πιρούνι ποιο μαχαίρι
δεν ξέρω ούτε που μπαίνει η πετσέτα
δεν ξέρω το κουτάλι σε ποιο χέρι
δεν ξέρω επίσης πώς να κόβω με φαλτσέτα
 
Σα να χουν βάλει στο τραπέζι, εκεί, ρουφιάνο
καταλαβαίνουν πότε αδειάζει το κρασί
και σού γεμίζουν το ποτήρι πάλι ως πάνω
να γίνεις ντίρλα να πληρώσεις και ταξί…
 
Κι εκείνη η άλλη η μαλακία στην τουαλέτα
που η βρύση αν δεν τη χαιρετήσεις δε σκαμπάζει
και για να βγει έξω –γαμημένη μια– πετσέτα
χαιρέτα πάλι το κουτάκι που τις βγάζει
 
Δεν ξέρω αν θες, ειλικρινά, να κάνω σχέσεις
ξανά με είδη υγιεινής και με νιπτήρες
μα εγώ δεν πάω πάλι εκεί που να με δέσεις
και να μου καις τις φτέρνες με αναπτήρες
ΣΤΙΧΑΚΙΑΣ (ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΛΕΣΙΩΤΗΣ)
Advertisement