του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΡΘΑΛΙΤΗ

Ἂν κατέχεις σὲ βάθος τοὺς ἀρχαίους ἢ νεώτερους στοχαστὲς καὶ ποιητὲς κι ἔχεις ζήσει μ’ αὐτούς, θὰ προκαλέσεις φαιδρὴ ἐντύπωση. Ὁ Μίλτων λ.χ. ἤξερε ἀπ’ ἔξω τὴν Ἰλιάδα στὰ ἀρχαῖα. Καταλαβαίνεις πὼς ἅμα ἐσὺ κουβαλᾶς ἕναν τέτοιο θησαυρό, οἱ ἄνθρωποι τοῦ χώρου –ποὺ δὲν διαφέρουν ἀπ’ τοὺς ὑπόλοιπους– θὰ σὲ πάρουν στὸ ψιλό.

Καλό, βέβαια, εἶναι νὰ ξερεις κάποια ὀνόματα, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ λειτουργοῦν ὡς εἰσιτήριο σὲ ὁρισμένους κύκλους (π.χ. Νίτσε, Βαλερύ, Ἔλιοτ, Χαίλντερλιν, Τσελάν), ἀλλὰ μέχρι ἐκεῖ. Ἂν γνωρίζεις, πέρα ἀπὸ μιὰν ἐγκυκλοπαιδικὴ πληροφόρηση, τὸ ἔργο τους, κανεὶς δὲν θὰ σὲ πάρει στὰ σοβαρά.

Ἐπίσης ἡ γλωσσομάθειά σου δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπερβαίνει τὴ γλωσσομάθεια ἑνὸς δεκατετράχρονου ποὺ μόλις ἔχει πάρει τὸ Lower. Ἂν ξερεις καλὰ ξένες γλῶσσες, ὥστε νὰ διαβάζεις ἄμεσα τὴ γραμματεία τους, θὰ φαντάζεις γραφικός.

Γραφικότερος θὰ φαντάζεις ἂν γνωρίζεις νεκρὲς γλῶσσες. Αὐτὸ ποὺ μετράει εἶναι νὰ διανθίζεις τὰ γραπτά σου μὲ μόττο ἀρχαίων καὶ νεωτέρων στὸ πρωτότυπο. Δὲν ἔχει σημασία ἂν τὸ μόττο δὲν σχετίζεται μὲ τὸ περιεχόμενο τῶν γραπτῶν σου…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΘΑΛΙΤΗΣ
ΝΠ, τχ. 2 (απόσπασμα)