ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ: ἔτσι τιτλοφορήθηκε τὸ ἔντυπο ποὺ ὑπόκειται τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τοῦ Γιάννη Πατίλη. Ἀλλὰ μὲ ποιά σημασία; Ἕνα “περιφερόμενο”, “κοσμικό”, ἀνεύθυνα “ἐρασιτεχνικό”, πολυσυλλεκτικό, ἄ-στοχο ἔντυπο; Ἢ ἕνα “ἀγύρτικο”, “ἀλανιάρικο”, “χαμούρικο”, “πικαρικό”, οὕτως εἰπεῖν;
Τὸ δεύτερο, βέβαια. Γιατὶ τὸ πρῶτο συμπίπτει μὲ τὰ περιοδικὰ-“καθρέφτες”, ποὺ κι ὁ ἴδιος ὁ Πατίλης δὲν δέχεται ὅτι ὑπηρέτησε – δὲν τὸν ἐνδιέφεραν. Ἐνῶ τὸ δεύτερο ταιριάζει μιὰ χαρὰ στὸ πνεῦμα τοῦ πολύπαθου (“πονηροῦ”) παρατηρητῆ ποὺ ἔβαλε στόχο του νὰ θεραπεύσει μιὰν αἰσθητικὴ δικαιοσύνη, πολλῶν ἀνθρώπων δ’ ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω.
Ἄρα δὲν ἔχουμε μπρός μας τὴν ἀμέριμνη κατάθεση ἑνὸς φυγόπονου, ὡς ἐκ τῶν περιστάσεων, ἐπαγγελματία (ἑνὸς itinérant ἢ ambulant), ποὺ μεταφέρει τὸ “τσαρδάκι” του ὅπου μυρίζεται “μπαγιόκο”, ἀλλὰ τὸ βαθὺ πάθος –τὴν “πατριδολατρία”– ἑνὸς “ἰθαγενοῦς” τῆς τέχνης, πού, μὲ τὸ βιλιοφιλικό του δαιμόνιο, διήνυσε πνευματικὰ τοπία τῆς ὑπαίθρου (errant) ἤ –ὀρθότερα– τοῦ ἄστεως (flâneur) κι ἔρχεται νὰ μᾶς πεῖ ἐδῶ γιὰ τὰ ζόρια τῆς διαδρομῆς καὶ τὴ “συγκομιδή” της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ
* Ἀπό τὴν εἰσήγηση τοῦ Δ.Α. κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Γιάννη Πατίλη «Μικρός Τύπος – Τὸ Λογοτεχνικὸ περιοδικὸ» στὸ Ὕψιλον τὸ μεσημέρι τοῦ Σαββάτου, 5 Ἀπριλίου 2014. Τὸ πλῆρες κείμενο, στὸ ΝΠ2.
